Stellata

De zee lokte mij. Urenlang kon ik dwalen over het eindeloze strand en door mijn verwarde hoofd. Toen ik bij de zee ging wonen was het strand leeg. Jarenlang voerde het jutten mij naar zee. Mijn laatste tetosteronjaren was ik Sil de strandjutter, mijn meest geperfectioneerde masker met wilde lokken en een rossige baard. Ik […]

Het is weer zover, ik ben ondergedoken. Als een soort kluizenaar beweeg ik mij in mijn huis en tuin, vertoon me de komende dagen niet buiten de deur. Hooguit om de vuilcontainer klaar te zetten of binnen te halen. Ik heb genoeg boodschappen in huis voor een hele week en ik laat geen pakketjes bezorgen,

In juni vorig jaar schreef ik over de lippenstift die ik nog net vóór mijn ontdekking en ontmaskering vond op het strand tijdens een van mijn juttochten. Hoe ik er stiekem een liefde voor koesterde, ergens hunkerde om de lippenstift op te doen. En hoe ik de lippenstift steeds weer kwijtraakte en weer terugvond. Het

Ik ben begonnen met daten! Dat is nog best wel ingewikkeld, om allerlei redenen. Ten eerste heb ik nog nooit met mannen gedatet. Hoogstens dan die keer in mijn testosteron-tijd een jaar vóór mijn ontdekking, toen ik probeerde te ontdekken wat mijn identiteitsvraagstuk was en een vluchtige date had met een ‘andere’ man. Ik vind

Gisteren kreeg ik nieuwe inzichten over mijn verleden. Informatie over waarom ik in een pleeggezin kwam te wonen. Info die ik eigenlijk wel al wist maar toch in een andere versie in mijn hoofd opgeslagen had. Een onduidelijkere versie, meer ruis. Zoiets dat altijd al bestond maar met net een extra woord toch weer het

Gisteren was een vriendin op bezoek. Aanleiding was een duik in de zee, soms vergeet ik dat de zee om de hoek is, maar vooral ook om bij te praten. Zij was in de zomer een weekje in mijn huisje en vertelde me dat ze blij was te zien dat, vrij vertaald, mijn gereedschapskisten niet

Zelfregulatie, dat woord bleef hangen vannacht nadat ik mijn weblog schreef over de paniek die ik soms voel over het nog moeizame herstel van het littekenweefsel. Alsof mijn lichaam nog in de war is en weer een zwengel wilt laten aangroeien. “Gaat niet gebeuren lieverd” leg ik haar uit. Wetende dat ze het eigenlijk wel

Sinds een week lig ik weer vaker wakker, iets waar ik doorgaans veel last van had tot na mijn operatie. Daarna sleep ik goed! Maar zoals ik eerder vertelde ging niet alles vlekkeloos door groeiend littekenweefsel. Gelukkig vond ik een osteopaat die me nu helpt dat te bestrijden, maar zo’n proces gaat heel langzaam en

Gisteren tijdens een ochtendwandeling vond ik deze takken met zaaddoosjes op mijn pad. Van flinterdun materiaal zijn ze, enorm breekbaar en doorzichtig als rijstpapier. Het deed me denken aan vroeger, mijn oma had ze soms in de gang staan. Vlagen herinneringen komen voorbij. Van opa die fuchias verzamelde, een sterrenkijker had waarmee hij foto’s maakte

Gisternacht droomde ik dat ik vergeten was dat er een knopje was dat ik in moest drukken waardoor het hele probleem down under in één keer opgelost was. Ineens was alles zoals het zijn moest, soepel, los, geen blok littekenweefsel. Helaas werkt het niet zo, maar wat gaaf dat ik even kon ervaren in mijn