Gisternacht droomde ik dat ik vergeten was dat er een knopje was dat ik in moest drukken waardoor het hele probleem down under in één keer opgelost was. Ineens was alles zoals het zijn moest, soepel, los, geen blok littekenweefsel. Helaas werkt het niet zo, maar wat gaaf dat ik even kon ervaren in mijn droom hoe het gaat zijn als alles ontspannen en ruim is. Wat zijn dromen ook bizar, ik bedoel, hoe kan ik nu al weten hoe straks voelt wat ik nog nooit bij mijzelf gevoelt heb?
Het bezoek bij de osteopaat gaf hoop! Ze gaf aan dat ze het probleem herkende en liet dat ook merken in de behandeling. Wel pijnlijk hoor, maar niet enorm. Ze zei dat ze denkt dat het goed gaat komen. In de komende weken zal het soepeler gaan voelen en in de volgende behandelingen verwacht ze dat ik zeker wat diepte terugwin. Ze durft niet te beloven dat ik de volle diepte terugkrijg waardoor een tweede operatie niet eens nodig zou zijn, maar zegt ook niet dat het onmogelijk is.
Na zes maanden waarin de spanning steeds meer opgebouwd werd lijkt er eindelijk een oplossing te zijn. Ik heb weer hoop! Ik voel de onrust van me afglijden. En ik hoef pas morgen namiddag weer te dilateren, zodat het littekenweefsel even tot rust kan komen. Dat is ook fijn, even adempauze!
