Gisteren was een vriendin op bezoek. Aanleiding was een duik in de zee, soms vergeet ik dat de zee om de hoek is, maar vooral ook om bij te praten. Zij was in de zomer een weekje in mijn huisje en vertelde me dat ze blij was te zien dat, vrij vertaald, mijn gereedschapskisten niet met zwengel en al mee de deur uitgegaan waren. Ik had er nooit zo over nagedacht. Zij is meubelmaker en -stoffeerder en heeft als cisvrouw veel bewuster meegemaakt dat het niet altijd als vanzelfsprekend gezien wordt dat een vrouw handig kan zijn met gereedschap.
Mijn moeder maakte zelf open kasten van vernist vurenhout voor al haar boeken in de woonkamer en ik type deze tekst met mijn voeten op het salontafeltje dat ook uit haar handen komt. Zelf heb ik op haar wijze ook kasten gemaakt, in mijn studententijd al. Ik vind het fijn om met hout te werken en ook al heb ik geen groot atelier meer, naast de decoupeerzaag en de schroeftol is ook de kolomboor is nog steeds binnen handbereik. Mijn eerste voorbeeld was een moeder met gereedschap en ik heb meerdere vriendinnen die meubelmaker zijn of in hun kunst regelmatig met hout werken. Omdat het voor mij zo gewoon is heb ik er nooit zo bij stil gestaan dat vrouwen waarschijnlijk minder vaak houtbewerkingslessen meekrijgen in hun opvoeding dan anderen.
Nu mijn oestrogeenlevels continue zijn en de testosterontoevoer volledig afgekapt is merk ik dat alles in rust komt. Natuurlijk is er de onrust van het haperend herstel maar verder klopt in mij alles nu zoveel meer met wie ik ben. Ik voel me niet ongemakkelijk op het strand maar juist blij en trots. Mijn vrouwelijkheid krijgt eindelijk alle vrijheid, niets hoeft meer onder een laagje onzekerheid te leven. En dat maakt me sterk. Door al die steun die ik kreeg en kijg van vriendinnen die vaak al een heel leven op hun manier de vrouwelijkheid beleefden kan ik spiegelen met mijn eigen gevoelens en instinct. Dat is nog steeds een leerweg, ik haal eruit wat bij mij klikt.
Ik wilde schrijven hoe het fijn is te merken dat ik soms ook kan stellen dat het testosteronverleden mij ook positieve dingen geleverd heeft. Zoals het omgaan met tools. Maar wat ik ook probeer op te schrijven, ik kom toch uit bij mijn moeder die ook handig met gereedschap omging. Ik leerde het niet direct van haar maar doordat ze het deed inspireerde ze mij zelf ook kasten te gaan maken. Of mijn meubel- en klusvriendinnen, van hun heb ik misschien wel meer geleerd dan de mannelijke voorbeelden in mijn leven. Oké, er was wel mijn pleegvader die me veel leerde in hun klusgarage. En ik heb ook van andere mensen verschillende klusvaardigheden geleerd. Ik denk eigenlijk dat mijn tools-opvoeding best wel divers was.
Ik gaf een aantal jaar creatief-technische workshops aan kinderen tussen de zes en twaalf jaar. De verhouding was toch echt naar het mannelijke. Wel hadden we soms uitschieters waar er ineens een fifty fifty balans was maar meestal waren er een paar meisjes en de rest jongens. Een verschil in kwaliteit van het solderen of andere technieken gebaseerd op gender heb ik niet kunnen ontdekken. Volgens mij is wat we voorspiegelen aan onze kinderen en wat ze meekrijgen van elkaar, op school en op de televisie hetgeen wat hun interesse beïnvloed, en niet de hormonen in hun lichaam.
Hoe meer ik vervrouwelijk hoe meer ik begrijp dat gender inderdaad een sociaal construct is. Ik vond het zo mooi hoe in Barbie het patriarchaat uitgelegd werd. Zo eenvoudig dat iedereen het wel kan begrijpen. Maar ik hoop ook: in kan zien waarom het zo belangrijk is het te begrijpen. Ik zal niet teveel verklappen want ik wil iedereen aanmoedigen te gaan kijken. Maar in Barbieland is de man ondergeschikt aan de vrouw, zoals de vrouw dat nog steeds veelal is aan de man in onze wereld. Alle andere genders daargelaten. Greta Gerwig maakte er een bizar leuke feel good movie van waar dit soort onderwerpen tussen neus en lippen door haarscherp aangekaart worden. Aanrader!
Vandaag had ik helemaal geen klus-idee in mijn hoofd. Ik wilde gewoon een leuke fotosessie maken met mijn tools! Om te laten zien dat ik niet door oestrogeen ineens van mijn geloof gevallen ben. Mijn gereedschap is er gewoon nog en gaat ook nooit meer weg. Ik pak ook dingen op die ik nooit opgepakt heb. Zo ben ik een weef- en een naaicursus begonnen. Maar ik vind het nog steeds leuk een campingweefgetouw te maken of om over twee weken met een vriend de pergola te bouwen in mijn tuin; we zijn gewaagd aan elkaar, zo hebben we samen elkaars grenenhouten vloeren gelegd. Echt, het is vrij eenvoudig, ik houd gewoon enorm van jurkjes en tools. Ik ben Barbie met tools!
