Sinds een week lig ik weer vaker wakker, iets waar ik doorgaans veel last van had tot na mijn operatie. Daarna sleep ik goed! Maar zoals ik eerder vertelde ging niet alles vlekkeloos door groeiend littekenweefsel. Gelukkig vond ik een osteopaat die me nu helpt dat te bestrijden, maar zo’n proces gaat heel langzaam en het tij is nog niet gekeerd.
Ik meet niet steeds hoeveel diepte ik heb. Meten van geslachtsdelen heb ik altijd iets bevreemdends gevonden, ook al heb ik het wel gedaan in mijn pubertijd. En mentaal helpt het niet daar een focus op te hebben als het toch achteruit gaat. Maar ik merkte wel dat er verschil was, dus heb ik vandaag toch maar de lineaal opgezocht. Er bleek weer zo’n twee centimeter vermindering te zijn van de diepte sinds de controle afspraak begin juli. Als het precies op dit tempo doorgaat is het letterlijk dichtgegroeit in het kerstweekend.
Daar ga ik niet vanuit, want de osteopaat en ook ervaringsdeskundigen die behandeld zijn door collega-osteopaten zijn postief. Maar het blijft een bizar spannend proces. Te spannend voor nu, ik ga weer terug op soms slaapmedicatie. Het hoeft niet dagelijks, heb ik ook nooit gehad, maar mijn nachtrust is wel belangrijk. Vooror herstel en om fris de dag in te gaan. Verder blijft het afwachten en op goed geluk en met steeds nieuwe hoop rust vinden in dit extra proces. Ik houd me steeds voor dat als het eenmaal achter de rug is, het ook gelijk vergeten is.
