Gisteren kreeg ik nieuwe inzichten over mijn verleden. Informatie over waarom ik in een pleeggezin kwam te wonen. Info die ik eigenlijk wel al wist maar toch in een andere versie in mijn hoofd opgeslagen had. Een onduidelijkere versie, meer ruis. Zoiets dat altijd al bestond maar met net een extra woord toch weer het hele perspectief net iets veranderd. De nuance ligt anders dan ik tot nu toe begreep of wilde erkennen.
De verandering is ten goede, want eigenlijk geeft het aan dat er geen schuldige is. Al jaren weet ik dat verstandelijk wel maar mijn onbewuste ik die ik vaak zie als mijn innerlijk kind Aurora, trok vroeger de schuld naar zich toe en probeerde dat tot een paar jaar geleden nog steeds wel eens denk ik. Als een gewenning van schuldgevoel-dragend-kind kan ik me soms nog steeds opgelaten voelen in sociale situaties. Dan voel ik mezelf te druk, teveel. Of word ik daadwerkelijk teveel voor anderen juist door dat ongemak. Onzekerheid door verborgen schukldgevoelens maakt me druk. Ook mijn moeder kon het niet echt helpen. Het voelt, zoals het eigenlijk altijd al voelde, dat ze niet schuldig is. Wat ook wel jammer is denk ik soms, want het lijkt makkelijker iemand te kunnen beschuldigen.
Soms zou ik willen dat alle gebeurtenissen door het leven heen opgeslagen werden in een enorme geheugendatabase. Niet een met duizenden gesloten deurtjes waar je steeds weer de weg naartoe moet vinden maar een slimme database die direct toegang verleent tot de informatie die je nodig hebt. Zodat je alles in één keer begrijpt, er niet jaren en jaren over hoeft te doen een zo eenvoudig stukje informatie dat je altijd oversloeg terug te vinden. Maar tegelijkertijd denk ik dat de verdere uitleg vaak pas komt als je er klaar voor bent. Als je in staat bent het te verwerken, te begrijpen wat het eigenlijk behelst.
Het werd een onrustige nacht, veel tranen die ik niet zag aankomen en veel schrijven. Het is prima, de tranen. Het hoort bij het opnieuw maar nog overtuigender loslaten van de schuldvraag denk ik. Veel wordt ineens helder. Alle stukjes informatie die wel in mijn geheugenbanken tot mijn beschikking staan verbinden nu logischer met elkaar. En ik voel meer openheid voor een plan dat ik al jaren voel borrelen. Ik ga toch echt een keer een familieopstelling aan, ik denk dat ik het nu durf. Eerst ga ik het boek De Fontein lezen. En later ook eens het boek Traumasporen, want niet alles hoeft verhelderd te worden. Maar een stukjes helderheid in een verleden met zoveel ruis is wel fijn om te vinden.
