Het was een lange operatie van 4,5 uur. Ik had dan ook gekozen voor mamma augmentatie (borstvergroting) en vaginaplastiek in één sessie. Als alles goed hersteld hoef ik daardoor niet meer onder narcose. Wat een welkom idee is, want ik was er best van door de war! Het duurde een paar uur voordat ik doorhad dat ik ook echt geopereerd was. Het hielp dat mijn zus er was met cadeau en knuffels. Ik durfde eindelijk onder de lakens te kijken, en op dat moment begon de euforie!
Mijn tijd in de kliniek was een fijne ervaring. Vriendelijk verpleging en een fijne inrichting met een sterk VT-Wonen gehalte. Het enige wat echt deed denken aan een gewoon ziekenhuis was het bed zelf, het infuus en het kastje naast het bed. De eerste maaltijd was zalm met roomsaus. De aardappelpuree en worteltjes liet ik nog grotendeels staan, de eetlust kwam later. De dag ná de operatie liep ik al mijn eerste stukjes in de gang. Met wat flesjes en dingen die allemaal toen nog aan mijn lichaam hingen. En na de tweede nacht mocht ik al naar huis!
Ik had van tevoren al een heel netwerk bedacht van lieverds die me bijstonden en staan in de eerste weken van het herstel. De eerste week dag en nacht, en de tweede week dagelijks iemand. Het is precies goed gegaan tot nu toe, waar het vooral die eerste week wel belangrijk was dat er continue iemand in huis was. Zeker toen ik een paar ochtenden later even weg viel op het toilet was ik daar heel blij mee. Nadat het katheter verwijderd werd kon het allemaal wat losser, er hoeft niet persé iemand te blijven slapen. Al ben ik nog steeds erg moe aan het einde van een dag, zeker als ik die vooral alleen doorgebracht heb, ik ben al enorm bewegelijk.
Ik voel vooral positiviteit, ik lig vrijwel continue te stralen in mijn bedje! Op sommige dagen doe ik al een rondje Columbusstraat, zeg 7 minuten lopen. Net iets te veel, dus niet elke dag. En soms zit ik al even met een donut-kussen op een stoel. Het zijn de dingen die tijd gaan vragen, maar zoals veel tot nu toe gaat het misschien sneller dan ik nu inschat. En ook al heb ik soms ook een dipje in de energie of de soepelheid van mijn lichaam, ik ben soms zelf even echt verbaasd hoeveel ik nu al kan.
Laatst had ik het met een van mijn vriendinnen over iets in de laatste maanden, ik zei zonder na te denken: ‘Toen ik in transitie was’. Zo voelt het ook. Langzaam sluit ik de komende maanden een belangrijk hoofdstuk in mijn leven af. Ik voel me sterker, de twijfel, de onrust is weg. Geen wonder natuurlijk, maar vóór de operatie hoopte ik heel erg dat dat gevoel ook klopte. Gelukkig voelt het heerlijk. Nu de lente in, de zomer. In mijn jurkjes. Ik zie er naar uit!
