Vannacht droomde ik dat ik over een smalle weg in aanbouw liep. Er liepen twee mannen achter me, macho werklui. Ze hadden haast en jaagde me op. Ik moest sneller want anders zouden ze over me heen lopen. Het deed me denken aan die tijden in mij leven waar ik met toen een jongensachtig uiterlijk aangesproken werd op mijn reacties. Dat ik stoer moest zijn, me niet aan mocht stellen. Ik werd vaak verwijfd genoemd, of iets in die trant.
Die droom bracht me terug naar die gevoelens van reddeloosheid die ik zo vaak had. Geen raad wetend met mezelf en mijn omgeving. Zeker als kind maakte ik dat vaak mee. Ik werd niet begrepen, en dat werd geuit. Soms fysiek maar vooral met woorden. Ik huilde ook bij het minste of geringste. “Stel je niet aan, je bent geen meisje!” Die zin komt in mijn hoofd. Gelukkig was ik sterk en had ik een soort positieve drive die me vaak uit mijn zware gevoelens haalde, maar het was vaak moeilijk op school, op straat of thuis.
Als puber luisterde ik veel naar Pink Floyd’s The Wall. Ik keek ook live naar het concert in Berlijn op televisie, ter ere van het neerhalen van de muur. Comfortably Numb alleen al, vooral die eerste tekstregel: ‘Is there anybody in there’? Ik kon er steeds weer op huilen, en nu nog steeds terugdenkend aan die tijd. Het album bouwt op naar The Trial. Ik had altijd de hoop dat die rechtszaak er ooit zou zijn voor mij, en dat zou blijken dat ik gewoon gezond was, en niet vreemd.
Door die droom moet ik er nu ineens weer aan denken. En ik kan mijn zelf van die tijd vertellen, het is goed gekomen. Gek genoeg heb ik onbewust de hele rechtzaak doorleefd de laatste jaren. Misschien waren de bewijsstukken mijn levensverhaal, de psychologische testen, de gesprekken. Maar vooral waren het mijn jurkjes, mijn teksten, de hormoontherapie. Mijn eigen geluksgevoel. Ik bleek zelf de aangewezen persoon om te komen tot de uitspraak. En deed dat precies vóór de operatie door mijzelf erbij te houden. Niet flauw te vallen. Ikzelf was altijd al de rechter. “Tear down the wall!”.
Dat laatste stukje vond vandaag twee weken geleden plaats. Nu zit ik, nog ietwat verbluft en blij, helemaal in de wolken – stof, omhoog komend van de muur die naar beneden gehaald werd.
Ik ben onschuldig.
Ik ben vrij!
