| ~2:00 | Wat nou als het niet doorgaat? Als ik toch koorts heb ineens, of wat voor reden dan ook. Let op de ademhaling. | |
| ~3:00 | Wat als het achteraf toch tegenvalt? Ademhalen. | |
| 4:45 | Wekker. | |
| 5.30 | In de auto, precies op tijd vertrokken. | |
| 6:32 | Verkeerde afslag, zo onhandig google. | |
| 6:45 | Precies op tijd gearriveerd. | |
| 7:09 | Marian maakt foto tas uitpakken. | |
| ~7:30 | In bed. Naar verkoeverkamer, knuffel en afscheid Marian bij de lift. | |
| ~7:45 | Paniek neemt toe. Ik wil dat irritante artikel in de Volkskrant over spijtoptanten vernietigen. Maar wat als? Stel, desondanks het hele proces, mijn zijn, mijn jurkjes | |
| ~~8:00 | Infuus wordt aangebracht door vriendelijke meneer. Bijzondere sfeer. “Heb je een wat lagere bloeddruk?” Ja, dat klopt, weet ik van eerdere meetmomenten in mijn leven. | |
| ~~8:30 | Op de OK spannend, ik voel me slapjes. “Wat als het allemaal ineens niet doorgaat?” speelt door mijn hoofd. Terwijl ik op het operatiebed schuif klem ik me vast in angst. Ik voel me zwak, zie er waarschijnlijk bleek uit. Boven mij bezorgde gezichten. Gepiep van de hartbewaking. Weer de druk op mijn arm van de bloeddrukmeter. “Haar bloeddruk is veel te laag. Als het niet oploopt kunnen we niet opereren” Ik schrik en besef dat ik de sleutel ben. Dat mijn angsten de operatie nu stil kunnen leggen. Dat wil ik niet dus zet ik al mijn jaren aan zelfliefde-training in en concentreer me volledig op mijn ademhaling. Ik voel de band van de bloeddrukmeter aantrekken. Dit is het moment om rust te vinden. “We kunnen doorgaan” Opluchting. | |
| ~~14:00 | Ik lig nog in de verkoeverkamer. Ik kijk rond. Verplegers lopen op en aan, van en naar een balie en tussen de andere bedden door. Elke twee, drie seconden hoor ik een korte ‘biep’, de hartbewaking meen ik. Maar dat is raar, die was er pas in de OK. Maar ik wacht nog op de OK. Waarom gebeurt er niets? Gaat de operatie niet door? Ik voel paniek, angst vooral. Steeds die biep, en de verplegers die met van alles bezig zijn. | |
| ~15:00 | Ik Iig op mijn kamer. Alles is raar, de tijd is verbogen. Nog steeds de angst dat ik niet echt geopereerd ben. Dat dit alles een bizarre droom is. | |
| 15:09 | Whatsapp-bericht van Stellata aan Marian: “Jaaaa!! ❤❤” | |
| 15:17 | “Je mag komen!” | |
| 15:31 | Whatsapp-bericht van Marian aan Stellata: “Ik kom eraan” Ze had het bericht niet meteen gezien, maar wist ook niet dat ik nog steeds in een vreemde narcose-trip zat. Ze was er voor mijn gevoel vrijwel direct. | |
| 16:00 | Eindelijk komt het binnen, ik ben echt geopereerd! Huilend van geluk, een overtreffende trap van zielsgelukkigheid, omhels ik mijn zus. | |
| 16:02 | Foto van mij met de knuffel die Marian me cadeau gaf en ik die dag continue bij me had. |
