Gisteren had ik mijn eerste nacontrole. Als ik dat woord google kom ik op nacontrole na de bevalling uit. Bijzonder hoeveel parallellen er waren ineens met de bevalling. Zoals mijn eerste helpende lieverds wat ze zagen vonden lijken op wat je kan aantreffen na de bevalling. Alles opgezwollen, pijnlijk. Of de vreugde die ik voelde na de operatie, die meestal ook na de bevalling gevoeld wordt. De eerste mineur-dag, even uit de euforie een dag of vijf later. Ik kreeg zelfs een echo! Al gebeurd dat normaal ervoor natuurlijk. Nu was het om de blaas te checken ná verwijdering van de katheter.
Maar gisteren dus de check bij de chirurg. Met een vriendin die me liefdevol begeleide, ik op de bijrijdersstoel op mijn donutkussentje. Zoals ik eerder noemde was het dilateren me niet zo gelukt als het over het algemeen zou moeten gaan. De onenigheid met de verpleging was inmiddels opgelost, ik werd teruggebeld en gevraagd vooral wel te bellen met alles wat ik wil weten, dat was fijn. En gisteren bleek dus dat ik inderdaad een flinke zwelling binnenin heb, die met de gewone werkwijze in de weg zit. Toen ik wegging voelde het goed, want ik had immers gelijk gekregen, al die tijd had ik mijn lichaam goed aangevoeld. En verder ging alles supergoed, dus jubelmoment!
Maar toen ik thuis was realiseerde ik dat ik er nu dus wel doorheen moest werken met een dunnere versie. Ik voelde me beverig, koud. Misschien had ik wel koorts. Later, toen ik helemaal stond te shaken met koude rillingen, begreep ik dat het een paniekaanval was, ook al had ik die nog niet zo meegemaakt. Ik kwam er uit door mijn heerlijk rustige hulp, ze ging er zo goed mee om! Ik besloot rustig te gaan ademen, en huilend kwam ik eindelijk uit de paniek. Realiserend dat ik anderhalve week onder spanning gestaan had. ‘Wat als het dicht groeit?’, alleen die onbeantwoorde vraag al. Nou, zo snel gaat dat dus niet begreep ik gisteren van mijn chirurg. Alle emoties, spanning mochten er nu uit.
Vandaag had ik mijn laatste daghulp, ze bood zich eerder deze week spontaan aan. En het was zo fijn nog net even full support en gesprek te hebben na die heftige dag gisteren. Vanaf morgen heb ik mij zoon bij me, maar hem ga ik niet met van alles opzadelen, wel wat nodig is. En eenvoudige eten, hoogstens opwarmen van eerder gemaakte maaltijden en afhaal/bezorgen. En daarna krijg ik nog wel een paar keer kook-bezoek in de avond. Heerlijk! En de dilatatie ging prima. Zelf mijn chirurg zei: ‘Luister naar je lichaam’. En nu kan ik dat eindelijk goed affirmeren, alsof ik mezelf eindelijk toesteming geef, ik luister naar mijn lichaam.
