Toen ik als Aurora mijn masker bouwde en leefde, was ik heel intensief in het maken van allerlei regels om aan het beeld te voldoen wat ik dacht dat mijn omgeving van mij verwachtte. Maar soms liet ik juist ook dingen toe. Misschien was dat ook wel de weg naar mijn ontdekking in 2020. Ik had mezelf zoveel toegestaan mijn vrouwelijke, of misschien moet ik zeggen: mijn pure innerlijke zelf, te laten zien dat ik het niet meer kon verbergen voor mijzelf. Maar vroeger was dat dus mondjesmaat.
Op die heerlijke 19 juni in 2020 begonnen alle puzzelstukjes samen te vallen. Eerst het grote beeld, en in de maanden erna vond ik bergen puzzelstukjes die eindelijk op hun plekje kwamen te liggen. Vooral ook de hormoontherapie. Bijzonder hoe die ervoor zorgde dat een soort van ‘zijn’ samen kwam met hoe ik ben. Soms kom ik ineens nog een puzzelstukje tegen. Een stukje dat ik vergeten was, en zó in lijn ligt met alles wat ik de laatste drie jaar meegemaakt heb.
Ik slaap nu al een paar nachten in de huiskamer om te wennen aan mijn stekkie de komende maand. En ik lig daar heerlijk, zo naast mijn boekenkast. Gisteravond viel mijn oog op “Toulouse-Lautrec”. Mijn hart ging sneller kloppen, want er viel een puzzelstukje in mijn hand. Snel opende ik het boek en zocht naar het beeld in mijn hoofd. En daar was ze, op bladzijde 44. ‘La Modiste’ las ik. Het is een werk waar ik als student een bijzondere affiniteit mee had. Ik had de prent ingelijst en op mijn studentenkamer gehangen. Ik kon er lang naar kijken. Zonder dat ik er uitleg aan gaf of kreeg van mijzelf, voelde ik een diepe verbinding met de vrouw op de plaat.
De prent is altijd meegereisd, van huis naar huis. In mijn huwelijk belande het op mijn atelier, en een atelier later ging het in een tekenmap. Ineens zat ik rechtop in bed. Ik schrok, want had ik die prent nog wel? Ik ging meteen kijken en ik vond haar, nog altijd in die bewuste map die de enorme ontspulling de afgelopen weken overleefd had. Nu staat de prent op de piano. Zodat ik erna kan kijken vanuit mijn bed. Niet zonder tranen, want ik heb er inderdaad een diepe verbinding mee. Iets in haar blik, haar houding. Ook het kapsel trouwens, dat wil ik ook! Gibson hoorde ik vandaag, weer iets bijgeleerd. Ik vind het mooi!
