Ik moest even zoeken naar een synoniem voor het geval, maar zwengel klinkt wel aardig passend. Het wordt ook heel makkelijk iets banaals, hoe schrijf je daar nu over? Daarom schrijf ik er dus eigenlijk nooit over. Maar toch hoort het bij het ook bij het proces. En ik kreeg aanleiding er over te schrijven, want iemand die mij dierbaar is vroeg me laatst of ik nog een soort afscheidsceremonie zou houden voor mezelf. Ik was verrast door de vraag, want nee, ik voelde niets bij dat idee. En ergens best raar, dacht ik, want ik heb er echt wel plezier mee beleefd in het verleden. Maar geloof me, als ik in de spiegel kijk wordt ik pas vrolijk als ik de zwengel achter mijn hand verberg.
Het kwam een paar keer terug in mijn hoofd. Ik heb er niet van wakker gelegen, maar het hield me bezig. En eigenlijk is het niet zo ingewikkeld realiseerde ik me. Hetgeen mij op die momenten genot bezorgde is precies het deel dat niet weggegooid wordt. Het is, begrijp ik, ook niet zo enorm verschillend qua sensatie als je er al slim mee omgaat vóór die grote operatie. Het hoeft eigenlijk alleen maar op de juiste plek gelegd worden. En tja, verder heb ik niet zoveel aan de zwengel. Ook niet het richten. Het hoeft allemaal niet zo nodig van mij.
Nee, ik vind het heerlijk dat het veranderd. Morgen, ergens in de namiddag, wordt ik wakker met mijn wensgeslacht! Daarna kan ik denk ik beter uitleggen wat ik daar precies bij voel, maar ik ben vol vertrouwen en kan niet wachten. Ik voel me zo dankbaar dat ik deze weg kan nemen. Bijzonder ook hoe ik geholpen wordt hierin, en hoe ik gesteund wordt door zoveel lieverds. Het is ook de afronding van mijn transitie. Buiten het epileren, dat gaat nog even door, is het einde van mijn transitie in zicht. Ik tel de drie maanden herstel er wel nog even bij. Eigenlijk ben ik precies in het ritme van de lente terecht gekomen!
En hoe nou die laatste dag met een zwengel is? Niet echt anders dan de andere dagen. Ik wacht rustig af tot ze geen zwengel meer is. Ikzelf ben nu op het strenge operatiedieet, dus voel me een beetje slapjes. Maar gelukkig heb ik alle dingen al voorbereid. Het huis is aan kant, de laatste was draait. En dadelijk veeg ik nog een keer over het aanrecht. Koken zit er niet in, drie maal een lichte maaltijd is het recept. Dus lekker rustig de dag uitzitten tot mijn zus komt! Ik weet nog hoe we samen onze eerste strandwandeling maakte na mijn ontdekking. Onze zusterliefde was meteen zo natuurlijk. Onbewust waren we altijd al twee zusjes.
