Soms overvalt het me even. Als ik wakker wordt ’s nachts, of ik een wandeling maak in het park. Of gewoon als ik in de spiegel kijk en mijzelf vol aandacht, verbazing en liefde bestudeer. Dat gevoel van herkenning, een pure overspoeling van geluk, het ontegenzeggelijke bewijs dat de weg die ik ingeslagen ben korte metten gemaakt heeft met jaren interne strijd. De verwarring is verdwenen als sneeuw voor de zon.
Ik bedoel niet dat ik nu volledig vrij ben van pijn, verdriet en ongemak. Ik kan mijzelf nog steeds vastzetten in spanning over grote of kleine dingen. De lat te hoog leggen, te veeleisend zijn over mijn werk en ga zo maar door. Het is meer dat die echt heel moeilijke puzzel, met duizenden stukjes, nu eindelijk klaar is. Het was een puzzel voor gevorderden, zonder voorbeeld, zo’n foto waardoor je makkelijker kan zien welk stukje waar zou kunnen passen.
De laatste jaren voor mijn bewustwording begon ik die voorbeelden binnen te laten. Mensen die bezig zijn met het ontdekken van hun identiteit heb ik altijd interessant gevonden, maar nu drong het zich aan me op, of nee, mijn onbewuste stopte met het tegenhouden van signalen. Vooral mijn transgender, queer of non-binaire collega’s in WORM Rotterdam lieten me zien hoe je voor jezelf kan kiezen. Tot dan toe hield ik mezelf tevreden met het zijn van een vrouwelijk man, maar het was niet genoeg. Het klopte niet met mijn zelfbeeld. Ik keek op tegen mijn queer collega met nagellak, al wist ik nog niet wat ik van hen wilde leren.
Niet dat ik dat heel bewust beleefde, want ik verstopte die gevoelens toen nog, wat de puzzel nog ingewikkelder maakte. Tot die bewuste 19 juni 2020 toen ik weer eens, want het gebeurde vaker, een sterke aandrang voelde om mezelf in vrouwenkleding te hullen en besloot ervoor te gaan. Vanaf het moment dat ik met die prachtig opgevulde boezem in een bloemenbloes Netflix zat te kijken, en er een volledige gevoel van rust over mij heen kwam, zag ik ineens allemaal puzzelstukjes voor me liggen.
Vanaf die dag begon ik heel actief en gericht te puzzelen. Elke dag was ik ermee bezig en bijna elke dag genoot ik ervan. Bijna, want zo’n puzzel gaat niet zonder slag of stoot. Soms kan je de stukjes toch even niet vinden, moet je ergens doorheen. Ik denk dat ik mezelf daarom opdroeg een blog en een boek te schrijven. Ik werd er steeds beter in en al snel begon zich een groter beeld te vormen. En nu, bijna drie jaar later, is de puzzel compleet. Eindelijk, de grootste interne struggle waar ik al die jaren mee vocht is niet meer. En dat is zo heerlijk! Er zijn nog genoeg puzzels te leggen, maar die grote puzzel is af. En wat een mooie plaat is het geworden!
