Nu, 24 uur later galmt het refrein van Tori Amos’ Addition of Light Divided nog na in mijn hoofd. Zes april was een bijzondere dag, die sowieso zou eindigen met een concert van Tori Amos in het Carré. Alleen was dat iets wat ik voor mezelf pas de dag ervoor echt wilde bevestigen. Maar het liep zelfs zo dat ik in de middag een controleafspraak had bij mijn chirurg in Velsen, ik kon er niet omheen, het zou die bijzonder dag worden!
Monique haalde me al vroeg op in de Hoek om op tijd in de kliniek te zijn. Door eerdere problemen zag ik op tegen die controleafspraak, maar ik nam het heft in eigen handen waardoor het onderzoek geen pijn deed. En waar ik verwacht had dat ik over drie of zes weken wel weer terug zou moeten komen verraste de chirurg me, de volgende afspraak is pas in juli. Zo goed gaat het dus eigenlijk nu! En diezelfde avond om negen uur zat ik in Carré. Na heerlijk gegeten en bijgepraat te hebben bracht Monique me ernaartoe. Bij de ingang kwam ik Madinson tegen. Ik wist al dat hij en Wendy semi-toevallig naast me zaten. Wat fijn was, want ik vond het best spannend om zo kort na de operatie en middenin mijn helingsproces naar een concert te gaan. Maar het was niet zomaar een concert, het was een Tori Amos-concert. Ik had een plekje in het midden op rij zeven bemachtigd. En het was een jaar uitgesteld, ik wachtte er al bijna twee jaar op dit mee te mogen maken.
Ze begon met een nummer van Under The Pink, die rozekleurige LP die ik grijs gedraaid heb. Ik liet mijn tranen vrij vloeien. Zoals ik eerder schreef in mijn blog, de muziek van Tori Amos was een soort portal door mijn jongensachtige masker heen recht naar mijn hart. Hoe kon ik niet huilen? Het was heerlijk. Het hele concert was heerlijk. Ze speelde de mooiste nummers, prachtig en diep ontroerend. Ik heb vaak gehoord dat ze zo zwaar is. En soms is het leven ook zwaar. Maar zoals in die track die nog nagalmt in mijn hoofd heeft ze ook juist iets heel positiefs. Iets wat hoop gaf toen ik het zo hard nodig had.
Het waren zitplaatsen, anders had ik het niet aangedurfd. En ook al was het pluche, ik heb enorm gewiebeld op mijn donutkussentje. Maar de muziek hielp me er wederom doorheen. En die lieve Monique, ik hoefde maar een paar minuten buiten te wachten en ik kon instappen. Zo luxe had ik het nog niet meegemaakt na een concert. Net als ik vandaag naar huis getaxied werd door Annette die hier praktisch om de hoek woont. Ik voel me verwend!
En nu thuis rust ik uit, geniet ik na van al dat moois.
