Net als vorig jaar januari heb ik nog steeds regelmatig cravings voor chocolade. Ik begrijp dat het niet persé ligt aan mijn hormoonhuishouden, want het moment dat cis vrouwen meestal cravings krijgen voor chocolade of andere zoetigheid is juist wanneer oestrogeen afneemt. Het is meer omdat ik het gewoon heerlijk vind, vooral pure chocolade met een licht smaakaccent, hmmm.
Ik ben er wel op gaan letten, een klein beetje terug aan de lijn. In ieder geval 3 grote en 3 kleine eetmomenten per dag, niets tussendoor. En in principe geen pasta, rijst of aardappelen meer. Een beetje terug naar het koolhydraatarm dieet maar niet helemaal. Sinds de operatie was ik alweer bijna zes kilo aangekomen. Gepland enigszins, in ieder geval wilde ik niet afvallen na de operatie en genoeg voedingstoffen binnenkrijgen.
Vandaag is het precies twee maanden geleden dat ik geopereerd werd, het voelt zelfs al verder weg. Zelfs de pijn ben ik al bijna vergeten, gelukkig werkt dat zo. Voor mij was het een ingewikkelde start. De angst dat de operatie om wat voor reden ineens niet door zou gaan. Ik vertrouwde zelfs mijzelf niet honderd procent. Wat als ik ineens toch niet zou willen? Net voor de operatie viel ik bijna flauw, of iets wat daarop leek, maar mijn wilskracht trok me overeind. Nou ja, ik bleef liggen hoor, maar de operatie mocht doorgaan.
Op dag één mocht ik mijn borsten al bewonderen en dag twee mijn vulva. Die laatste zag er toen nog flink gehavend uit, maar was überhaupt nog maar net gecreëerd. Ik kon nog net even zien hoe knap de hechtingen gemaakt waren, wat een paar dagen later al verborgen was. Ik ben daar blij mee, dat ik dat gezien heb. De beelden van de operatie, of van een ander, hoef ik niet te zien, maar ik vond het fijn te zien hoe knap de chirurg het gemaakt had.
Voor de eerste weken had ik heel veel support gevonden. Ik belande in een warm bad waar ik nog steeds de liefde van voel. Er werd voor me gekookt, koffie en thee werd opgediend, ik werd vertroeteld. En we hadden de fijnste gesprekken. Na een paar weken lag de verantwoording steeds meer en uiteindelijk helemaal bij mezelf. Wat goed was want ik zou eindeloos hebben kunnen baden in deze liefde.
In week twee of drie werd de pijn heviger. Vooral veroorzaakt door de hechtingen, die een zelfoplossend vermogen hebben. Als de hechting oplost raakt dat stukje huid iets ontspannen en voel je een soort stroomstootje of een felle mini zweepslag. Omdat er superveel hechtingen zijn, in verschillende diktes naar gelang nodig, duurt dit weken tot maanden. Naast de paracetamol wilde de chirurg geen pijnstilling voorschrijven dus besloot ik uiteindelijk zelfmedicatie te doen hiervoor, maar wel met advies van de verpleging. Mijn pijngrens is laag, altijd geweest en het hielp zeker iets. Na een week of vier ben ik daar weer mee gestopt. En vorige week ook met de paracetamol. De grootse pijn is verdwenen!
Er zijn nog wel wat ongemakken. Het dilateren, waarmee je de holte traint, is bij mij lastig omdat er veel zwelling is ontstaan door de operatie. Het lukt steeds wat beter en het hielp dat de onzekerheid over die de krapte na een paar weken grotendeels weggenomen werd toen ik eindelijk een bekkenbodemfysiotherapeut zag. De stijfheid die er nog even zal zijn is nog het grootste ongemak omdat het belemmert in beweging, maar die belemmering is steeds minder. En dan is er nog de Blob. Een klein stukje wildgroei de niet goed geneest en pijn kan doen. Mogelijk gaat het vanzelf weg, wat ik hoop want anders moet het verwijderd worden. Maar verder gaat het bijzonder goed, zelfs de hechtingen aan de zeikanten die steeds langs de lies schuurden zijn niet meer gevoelig. Lopen lukt, huppelen nog niet.
Sinds vorige week ben ik weer gaan werken. Eerst probeerde ik één uur per dag, wat aardig lukte. Deze week werkte ik twee uur per dag, en volgende week probeer ik drie uur uit. Ik schreef zelfs al een kort verhaal! Wel werk ik nog thuis vooral, die stap maak ik de week erna. Dan ga ik WORM, V2_ en CKC weer bezoeken. En mijn nieuwe atelier! Misschien ga ik volgende week al even kijken, met Ilya. Mijn weefgetouw brengen. Alles natuurlijk luisterend naar mijn lichaam en naar mijn hoofd. Het is de balans die me steeds wat verder brengt.
En nog steeds kan ik maar niet geloven dat het allemaal daadwerkelijk zo gelopen is. Het was best wennen allemaal. Ik was zo gefocust op het ontdoen van mijn zwengel, dat ik overrompeld werd toen ik ineens een vulva had. Ik hoorde dat dat vaker zo gaat, dat meer transgender personen na de switch toch even moeten wennen. Maar het voelt steeds natuurlijker, het loopt gelijk op met de genezing van de wonden. Ik voel me zo heerlijk nu alles klopt met mijn innerlijk wezen. Langzaam aan voel ik me steeds meer helemaal thuis in mijn lichaam. Mijn genezing lijkt gelijk te lopen met het wat trage tempo van deze lente naar warme zomerse dagen. Ik kan niet wachten tot ik weer in een zomerjurkje of badpak op het strand lig.
De komende weken en maanden gaan nog over genezen. Maar ook over weer gewoon aan de bak gaan. Ik ga weven, had ik dat al verteld? Ik heb een weefgetouw gekocht en ben een online cursus begonnen in het weven. Zodat ik vanaf september meteen door kan stromen naar de tweede cursus, in het CKC waar ik ook werk. Dan ga ik leren weven met vier schachten waardoor je ingewikkelde patronen kan ‘programmeren’ in het weefwerk. Ik ben benieuwd wat het mij brengt, en de combinaties die ik kan bedenken met sensoren, licht en geluid. Maar eerst de basis. Een een stukje chocolade!