Hoe zeer ik ook tussen mijn 4e en 45e jaar een masker maakte en tot stand hield; er waren ook openingen. Stukjes waar ik mezelf niet belastte met mijn als kind opgebouwde ingewikkelde regelgeving over hoe ik moest overkomen als mannelijk; om veilig te zijn. Muziek was er daar een van. David Bowie bijvoorbeeld, zo enorm fluïde was hij. Die terminologie kende ik nog niet maar het voelde heel fijn. Hij zorgde ervoor dat ik mij zelf niet volledig afkeurde. En Tori Amos, zij was misschien wel mijn redding.
Ik weet niet meer precies hoe ik haar muziek leerde kennen maar ik draaide Under the Pink en Little Earthquakes grijs. Toen vond ik het gewoon heel mooi maar nu denk ik dat het een soort portals waren naar mijn diepste gevoelens. Ik liet het zelden toe om te huilen. Maar wel als ik me onbestendig voelde. Of als ik me verdrietig voelde zonder duidelijke aanleiding dan kon ik lang en goed huilen; luisterend naar haar prachtige muziek en stem. Naar haar ontroerende teksten al vermeed ik die ook. Ik liet vooral haar emoties toe mijn emoties op te wekken.
Andere periodes zette ik me juist van haar af. Dan bleven de platen voor maanden of langer onaangeroerd. Terugkijkend denk ik dat dat de periodes waren waarin mijn masker het sterkst was en de portals naar mijn ziel vrijwel gesloten. Maar na verloop van tijd zou ik de muziek van haar altijd weer ontarmen.
Veel vrienden om me heen, en in die periodes ik zelf ook, konden Tori Amos niet zo goed plaatsen bij mijn persoonlijkheid of platencollectie. Nu zie ik de verbanden prima! En ik ben zo blij met haar nieuwe album! Het is rustig, liefdevol en warm. Bijna moederlijk, zoveel bescherming vind ik daar. Heerlijke muziek. Ik had het online al grijsgedraaid maar nu was er eindelijk de vinyl versie. En in maart hoop ik haar live te zien, voor de tweede keer in mijn leven.
Ook bijzonder aan Ocean to Ocean vind ik dat het een soort terugkoppeling heeft naar haar albums die ik vroeger draaide. Meer dan haar andere albums van de laatste jaren die ik ook prachtig vind overigens. Misschien is zij ook in een ontdekkingsfase. Een moment in haar leven waarin ze nieuwe portals vindt naar haar binnenste zijn.
