Als ik kon verfilmen hoe ik vannacht droomde van die spin zou ik het misschien kunnen winnen van Hitchcock. Er was fijn oud draderig spinnenrag verspreid over het hele plafond boven mijn bed. Je weet wel, zoals je dat tegen kan komen in een vergeten kamer in een verlaten huis. Maar vooral de spin zelf toen ik haar wilde verslaan. Ze kroop over mijn arm. Ik wilde haar wegslaan maar ik kon het niet. Close-up van haar magere fijnmazige lange poten, in detail de gewrichten. Haar glazig deels doorschijnende bolle lichaam, glanzend en kriebelig. Ik griezel er nu nog van. Voel haar nog lopen over mijn arm waar ze me meerdere keren beet voordat ze uiteindelijk toch nog van mijn arm viel. Ik voel nog de onmacht, de angst en verschrikking.
Wel maakte ik na dat moment een plan hoe ik het aan ging pakken. Ik overleefde de vreselijke scene blijkbaar en bedacht hoe ik haar morgen ging vangen, overdag. Nog net voordat ik wakker schrok uit mijn droom schreef ik het op. Ik was kind in de droom, Aurora.
Het kwam nadat ik gisteravond kon bevestigen dat mijn dagelijkse gevecht soms vruchten afwerpt maar ook dalen kent. In de zelfzorgsessies van de afgelopen dagen merkte ik dat ik toch weer iets van diepte verlies. Soms voel ik een moment hoe dat eindeloze gevecht-in-slow-motion dat ik al die maanden doormaak en nog lang niet afgelopen is nog steeds ook een verliezende uitslag kan geven. Zoals ik mailde aan mijn osteopaat hoop ik zó dat het dat ene stapje terug is voordat ik weer twee stapjes vooruit ga. De onzekerheid is op zo’n moment heel naar. Misschien was dat het waar de droom over ging, want het overviel me gisteravond.
Ik ben heel benieuwd naar het plan dat ik in de droom opschreef. Fijn ook dat de droom zo eindigde. Niet in de directe angst om de spin maar op het moment dat ik besloot het aan te gaan. Dat is nu ook wat ik weer even moet vinden. Het blijven aangaan van de strijd met mijn genezingsproces. Blijven vertrouwen is de basis.
