Over mijn moeder heb ik niet veel geschreven in mijn blog of boek. Ook al leest ze het niet, ze is anti-internet. Maar ik schreef vooral niet over haar omdat ik haar de kans wilde geven andere inzichten te krijgen met de tijd. Als ouder van een transgender persoon kan het ook best schakelen zijn denk ik, en mijn moeder werd ook niet gezien door háár ouders. Al kan ik me zelf niet voorstellen hoe je je eigen kind niet zou willen volgen, begrijpen, willen weten wat er speelt in zijn, haar of hen leven. Maar ik ben haar niet, en ze heeft altijd al moeite gehad met veranderingen.
Een van de eerste dingen die mijn moeder zei toen ik haar bijna drie jaar geleden vertelde over mijn ontdekking was dat ik niet ‘gekleed als vrouw’ bij haar aan moest komen. Wat moesten de buren wel niet denken? Dus real-life wennen zat er niet in. Ze stuurde brieven met daarin de vreemdste verhalen waar niet veel logica uit te halen was. Op een bepaald moment besloot ik voor mezelf dat het beter was, zo zonder echt contact. Haar brieven gingen direct op de vuurschaal. Maar stiekem dacht ik dat ze misschien toch wel contact zou willen na een paar jaar. Echt de deur dicht, nee, ik had nog een beetje hoop.
Tot deze week. Ik had haar eerder in een kaart verteld dat de operatie achter de rug was. Iets in mij vond dat ik haar toch op de hoogte moest brengen. Haar recatie was een voor haar doen vrij korte brief die eindigde met ‘Een vrouw is geen misvormde man. Een vrouw is een vrouw’. Ze schreef hoe ze sinds 1966 feminist is (maar géén lesbienne). Over de nieuwe tendens waar ze kwaad over is, waar ‘mannen, al of niet met een V in hun paspoort en in het bezit van een penis zich vrouw noemen en zich het recht toe-eigenen het vrouwendomein binnen te treden’. Het bekende anti transgender-relaas, zelfs het mannen-in-vrouwen-kleedkamers-voorbeeld kwam voorbij.
De dingen die ze uit, het soort feminist waar ze zicht onder schaart wordt ook wel eens TERF genoemd. Trans-exclusionary radical feminist. Waarin het woord racist trouwens ontbreekt, misschien zijn we daar nog niet ver genoeg voor. In het geval van mijn moeder denk ik dat er meer speelt dan alleen afkeer van iets dat ze niet kent. Zoals veel vrouwen heeft ze helaas in haar verleden ook te maken gehad met nare mannen. En ze groeide op in een streng gereformeerd gezin. Wel denk ik denk dat ze mij in mijn eerste jaren veel liefde geboden heeft, daar ben ik haar dankbaar voor. Ik was als peuter redelijk veilig en geborgen, totdat ik als kind van vier in een rokje naar school wilde.
Ze heeft me jaren geleden verteld dat ze me als kind nooit echt begrepen heeft, mij niet vertrouwde. Ik weet dat ze altijd al voelde dat ik iets vrouwelijks had, sinds dat rokje denk ik. Ze deed er alles voor mij meer mans te maken. Ik groeide alleen op met haar en mijn oudere zus, ik denk dat ze dacht dat dat een rol speelde in mijn vrouwelijkheid. Uiteindelijk kwam ik op leeftijd negen in een gastgezin te wonen zodat ik in een normale gezinssituatie op zou groeien. Waarschijnlijk hoopte ze dat, zonder dat mijn pleegouders dat wisten, een vader en broers in mijn leven de boel zou redden. Maar het mocht niet baten, ik werd er niet meer mans door. Identiteit kan je niet forceren op iemand. Ik denk dat toen ik mijn moeder drie jaar gelden vertelde dat ik transgender ben haar strijd ineens weer terug kwam, maar ze ook merkte dat die niet te winnen was, een uitzichtloze strijd.
Na bijna drie jaar geduld is het klaar voor mij. Misschien was het wel al een heel leven geduld. Het heeft mij veel rust gegeven dat ze er niet bij was rond mijn operatie. Zo kon ze ook geen onzekerheid of negativiteit in mij ontwaken. Ik heb haar niet meer nodig. Al die liefde die ik nu nodig heb krijg ik van anderen. Zoals rond de operatie, ik ben bedolven onder de liefde. En ik voel de liefde in mijzelf, het lukt me nu van mijzelf te houden, zo fijn zo zonder verwarring. Het is nog makkelijker nu ik vrij ben van nog meer dan alleen mijn zwengel. Ik ben tevreden, soms euforisch. Ik ben sterk, enthousiast, moedig, maar ik mag ook liefdevol, dromerig en zacht zijn. Ik bouw verder aan mijn heerlijke leven vanuit mijn eigen gevoelens, inspiraties en ideeën.