Het is kersttijd dus daar is die oneindige kersthit weer! Het brengt me altijd weer naar vroeger, vlagen herinneringen die nog bestaan van die tijd. Eigenlijk kreeg ik het nummer niet zo intensief mee als eerdere muziek van Wham want toen het nummer uitkwam woonde ik bij mijn tijdelijke pleegfamilie zie ik nu als ik naar de releasedatum kijk en daar luisterden we weinig naar pop-muziek. Al had ik daar ook mijn radiocasseterecorder en nam ik al die nummers op van radio 3.
En natuurlijk bracht ik mijn deels verhulde grote liefde voor Wham, A-ha, Duran Duran en Bowie mee. Verhuld want mijn grote zus vond het maar niets dat ik haar muziekstijl na-aapte en er werd dus niet veel naar die muziek geluiserd waar ik woonde. Maar ik denk vooral ook omdat ik me een beetje schaamde, want deze muziek was toen vooral van de meiden. Ik denk dat ik stiekem stikjaloers was op mijn zus, haar kamer hing vol met posters uit de Hitkrant van al die artisten. Eigenlijk waren we toen al zusjes al begrepen we dat natuurlijk niet. Maar ik ging lekker door met na-apen en nam alles op van de radio wat zij ook luisterde.
George Michael is misschien wel het meest rakend met mijn verleden omdat hij ook lang in de kast leefde. Zoals ik van een documentaire begreep ontdekte hij dat hij homofiel was in de jaren dat hij al bekend werd en moest toen jaren worstelen met zichzelf en zijn platenmaatschappij om te begrijpen dat in de kast leven echt niet werkt. Toen die deur openging is dat vast schrikken geweest voor mijn toen puberzus, maar ook een prachtig voorbeeld voor zoveel in-de-kast-tieners.
Het heeft me altijd geboeid, die kast en het eruit komen, al dacht ik dat ik dat zelf nooit mee zou hoeven maken. Ik had toen geen idee dat ik transmeisje was, de enige referentie die ik kende met trans was de travestie in Monthy Pyhtons. Maar ik geloof dat ik me wel altijd bewust was van onrust diep in mij. Die onrust die ik nu eigenlijk alleen nog tegenkom als ik even in mijn kindtrauma schiet.
Wat trouwens ook iconisch is van deze bands en veel anderen in de jaren tachtig is dat de mannen zo heerlijk vrouwelijk uitgedost werden. De look, de make-up, de kleding. Ik mis dat nu wel, al hoor ik nu vaker over de rok voor mannen. Ik vind ze prachtig en ik denk dat het steeds wat normaler gaat worden deze te dragen. Niet dat veel mannen toen met make-up in de straat opdoken zover ik weet, het was vooral op teevee. Maar van mij mag ook de makeup zijn intrede doen, heerlijk toch! Misschien val ik op vrouwelijkheid in een mannelijk of non-binair persoon. Zoiets..
Mijn kerstwens niet alleen dat ik dit jaar zo’n mooierd tegenkom. Of die eeuwenoude wens voor vrede op aarde. Maar ook dat iedereen die zich anders voelt zich ook in het openbaar thuis mag voelen. Nog veel mooier zou het zijn als uit de kast komen niet meer nodig is, dat je gewoon van het begin van je eigen ontdekking mag zijn wie je bent. Zolang dat anders werkt hoop ik dat iedereen die die stappen maakt net zo liefdevol ontvangen wordt als ik een paar jaar terug. Dat iemand die de deuren opengooit alle liefde en respect krijgt en heerlijk kan landen bij familie en vrieden, op werk, school, waar dan ook. Ik wens iedereen een heerlijke inclusieve kerst!
