Soms vergeet ik even stil te staan bij wat ik meemaak deze weken. Vergeet ik even in de spiegel te kijken. Het herstel vraagt veel geduld en is niet zonder pijn, waar veel van mijn focus naartoe gaat op een dag. Dan weer ijs, dan weer dat geweldige elektrische kruikje, en soms even slapen. En de pijnstillers natuurlijk, nu paracetamol om 8, 12, 18 en 22 uur en sinds vrijdag naproxen rond 6, 14 en 22 uur. De pijn komt vooral van de littekens die helen, oplossende stiksels, en van de zwellingen die afnemen.
Maar tussen die pijntjes door geniet ik enorm! Zoals toen ik na de nacontrole in de auto zat, murw van de pijn bij de controle en van het zitten op dat donutkussentje op de heenrit, in de wachtkamer en weer op de rit terug. Ik keek in mijn schoot en zag ineens hoe vlak mijn legging daar was en raakte vervuld van geluk. Zo mooi! Ook mijn jurkjes zien er zoveel leuker uit voor mijn gevoel. Niet meer die lichte glooiing die niemand eigenlijk zag, want het was goed te verstoppen. Maar toch altijd aanwezig was. Nu is het er gewoon niet meer, en zie ik langzaam het herstel van iets wat ik tot na de operatie nooit had durven dromen dat het onderdeel van mijn lichaam zou kunnen zijn.
De borstvergroting was een ingewikkelde keus voor mij. Maar het was een integere keus, voor en van mijzelf. Mijn borstgroei was wel aanwezig, maar in mijn mindere positieve momenten kon ik er nog met gemak een testosteron-ontwikkelde borst van maken. Ik hoopte dat dat gevoel nu weg zou gaan. Ik was wel bang dat ik nog zou kunnen vallen over het feit dat het alsnog niet volledig natuurlijk ontwikkeld is. Gelukkig, ik ontkom er niet meer aan, het maakt me steeds weer blij als ik in de spiegel kijk. Al die onzekerheid is verdwenen als sneeuw voor de zon. Ik ben enorm blij met het resultaat!
Het voelt zo heerlijk op deze manier de lente in te gaan. Wat ik gepland had gebeurd ook daadwerkelijk. Langzaam komt ik tot bloei. De bloei van mijn leven. Reikhalzend kijk ik uit na twee weken later, wanneer de pijn waarschijnlijk verdwenen is door de heling van de wonden. Of halverwege tot eind mei waar ik volledig genezen ben. Of naar de zomer, waarin ik me dansend en huppelend over ons favoriete eiland Vlieland verplaats. Maar ook geniet ik van nu, van het moment waarin alles zich die richting in beweegt. De magie vind nu plaats. Eindelijk kom ik tot bloei!
