Soms hoor ik een liedje uit mijn verleden. Zoals nu ‘English man in New York’. Wat van dit nummer altijd bleef hangen was ‘I’m an alien’. Ik vertaalde dat toen als ‘een buitenstaander’, zoals ik me voelde toen, ook al stopte ik dat gevoel vaak weg.
Maar ik stopte het minder diep dan dat onbewuste gegeven, dat ik niet mijzelf was.
Bijna al de muziek die ik luisterde had daarmee te maken, dat ik me niet thuis voelde in mijn omgeving.
En nu is er iets substantieels veranderd.
Het klopt nu!
Op zo’n moment, dat ik zo’n nummer hoor en mijn gevoel van vroeger herken, voel ik tranen, stromen er tranen.
Omdat ik herken dat ik toen al had willen zijn waar ik nu ben.
Het bleek zo simpel!
Het is allesomvattend, genezend, helend.
Het is bliss.
