Vandaag de Franse documentaire Petite Fille gekeken. Die maakte veel in me los. Ik zag de jonge versie van mij die wél door haar ouders begrepen werd. Wat een fijne ouders. En wat een stoer kind! Geen idee hoe ik het meegemaakt had als ik in haar schoenen had gestaan in 1979, toen ik vier was, en de jaren daarop. Er was nog weinig begrip voor toen, deze tijd is zoveel beter als transgender persoon denk ik. Al vertelde een vriendin en leeftijdfsgenoot dat bij haar op de Vrije School in Maastricht er ook in die tijd al transgender kinderen waren. Soms denk ik daar wel eens aan. Wat als ik wel had mogen ronddansen in een bloemtjesjurkje. En soms als ik een dochter van een vriendin vrolijk haar ding zie doen voel ik ineens een stukje oude jalozie. Niet gemeen, maar even dat gevoel dat ik dat ook mee had willen maken. En soms, zoals vandaag in deze jurk, voel ik me even piepjong en draai ik alsnog een rondje in de kamer als de ik van zeven jaar.
