Eindelijk was het zover! Warm weer, heet zelfs. De zomerse lentedagen die maar niet wilde komen. En met de hitte kwam ook de noodzaak mij erna te kleden en de drang dit te laten zien op de socials en mijn weblog. ‘Maar hey, wacht, dat gaat wel wat ver toch?’ riep een stemmetje terwijl ik gierend op de rem sprong. ‘Natuurlijk mag je in blote buik, maar niet op al die media hoor, dan zien ze je volle buik!’ zij het stemmetje er achteraan.
Ik ging er even voor zitten. Want hoe werkt dit nu? Ik heb mezelf een half leven verstopt omdat ik mannelijk moest lijken ooit, en best veel van mijn twijfelmomenten om iets te delen van mijzelf gingen daarover. Dat ik er misschien toch mannelijk uit zou zien op die foto, zoiets. Maar dit komt weer uit een andere hoek. Ik voel nu zelfs een beetje gendereuforie merk ik, want misschien is dit wel het eerste moment dat ik iets neig te verstoppen omdat ik mezelf niet teveel wil laten zien als vrouw!
Maar ik vind het nou juist zo belangrijk dat iedereen mag zijn wie die is, met alle niet-Veronica-kenmerken erbij, want dat maakt iemand mens. Niet helemaal recht doorzee dus van mij als ik niet gewoon ga shinen in mijn mooie lichaam. Vooral ook omdat ik het heerlijk vind dat te doen! En ik laat andere vrouwen zien dat het echt mag en kan. Dat het mooi is jezelf te zijn en je niet belemmert tevoelen door wat een ander er wel niet van zou kunnen denken. Je niet belemmert te voelen door het oordeel uit het patriarchaat, waar het meestal toch echt vandaan komt.
In mijn mannenmasker was ik bang die term te gebruiken. Maar altijd zag ik al de ongelijkheid. Nu voel ik het soms echt, direct op mij gericht. Het grootste voorbeeld is een instagramvolger die mij nu al een paar keer aansprak op mijn gebit. Het zou te donker zijn.
“Je ziet er steeds vrouwelijker uit, gefeliciteerd!”, waarna hij in één adem verder typte: “Nog een opmerking, niet verkeerd begrijpen ik wil je niet plagen, of wat dan ook. Misschien ook je tanden witter maken??”
Eerst kwam het binnen als een gewone vraag. Mijn tandarts vertelde me ooit dat de tanden in mijn familie wat donkerder of geler zijn, en dat dat eigenlijk juist fijn is want het zijn daardoor sterkere tanden die langer mee zullen gaan. Maar wat later realiseerde ik me dat het een knap botte, foute opmerking was van deze persoon, en legde ik hem uit dat het ongepast is iemand zo aan te spreken. Misschien moet hij het nog leren dacht ik. Hij antwoordde dat ik me niet druk moest maken om zijn stomme opmerking.
Maar hij was het al gauw verleerd. Een paar weken later waren mijn tanden op de foto toch iets te bruin naar zijn idee en stuurde hij: “Witte tanden op foto’s graag, demanding guy”.
Ik heb het zelfs nog opgezocht, maar inderdaad, tanden bleken is tijdelijk en niet ongevaarlijk. En hoezo anyways, voor die ongemanierde gast mijn tanden bleken? Net als mijn eerder eigen oordeel over mijn buik, waarom zou ik mijn mooie belly verstoppen? Überhaupt waarom vind ik het niet slank genoeg? Mijn hoofdreden dat ik nu op dieet ben is mijn gezondheid, maar toch is daar dat andere stemmetje. En daar mag ik iets mee!
Elke keer als ik een remming voel mag ik even stil staan. Waar komt die remming vandaan? Waarom maak ik me zorgen om mijn misschien te volle buik, te blote borsten, te bruine tanden? Wie oordeelt er nou eigenlijk, of wiens oordeel laat ik toe in mijn gedachten? Steeds zal ik ontdekken dat ik het niet eens ben met het oordeel.
‘Je mag zijn wie je bent!’ of variaties daarop lees of zie ik in boeken en films, in wijze spreuken op de socials en op tegels, en in ervaringsverhalen van anderen. Het is een mooie boodschap die ik maar op één manier kan lezen wil die succesvol zijn voor mij. Ik moet zelf bepalen wat ‘zijn wie ik ben’ inhoud! En natuurlijk moet ik mijn belly showen en mijn tanden laten zien!
