Een klein half jaar voordat mijn medische transitie begon, schreef ik mijn eigen Womanifesta. Ik had al begrepen hoe pittig die transitie kon zijn. Het wennen aan de hormonenwissel. Soms denk ik dat de periode vóór de hormoontherapie zwaarder was, het wachten, en die twee momenten dat ik dacht dat de doorslag zou komen. Dat ik eindelijk mocht beginnen. Maar dat het toch langer ging duren.
Het plan was mijn womanifesten regelmatig te lezen dit jaar. Maar het bleek niet nodig, het ging als vanzelf. Het schrijven ervan was voldoende. Heel soms kijk lees ik het even terug, er staan fijne dingen in.
Elke dag, ‘s morgen na het ontbijt, maak ik mijn fotosessie. Zelfs als ik eens geen zin heb, na drie foto’s ben ik in mijn element. Zoals ik eerder oefende met in de spiegel kijken en de affirmatie uit te spreken ‘ik houd van jouw’, doe ik dat in die ochtend-sessie met de selfie-camera. De telefoon wordt mijn spiegel. Het is de vijf minuten activatie die ik beschrijf in mijn Womanitesta!
Womanifesta ❤
Bij onzekerheid verkrijg ik zekerheid door de probleemstelling aan te gaan. Ik ga mijzelf niet disablen maar activeren.
Elk begin van de dag activeer ik. Ik neem hier vijf minuten tijd voor. In bed, op de bank of hangstoel, op het strand. Waar dan ook. Vijf minuten voor mijzelf om te beseffen dat ik na al deze jaren mijzelf toesta vrouw te zijn. En ik laat de zelfliefde vloeien.
Ik mag complex zijn. Complex zijn is een prachtige en krachtige mooie eigenschap.
Ik grijp kansen aan om mijzelf en mijn kunstenaarschap verder te brengen.
Ik markeer mijn beschikbaarheid, met name in onderhoudswerk.
Waar ik neig te verbitteren ga ik terug naar mijzelf. Neem afstand van mijn omgeving mo te herkalibreren.
Ik sta mijzelf toe te houden van mijn lichaam, mijn gedachten, mijn bewegingen, mijn uitingen. Niets houd mijn eigenheid en mijn vrouwelijkheid tegen.
