Twee jaar Corona

Vandaag is een bijzondere dag. Precies twee jaar geleden voelde ik me ‘s nachts een beetje vreemd. Ik had het kunnen weten; het hele land stond in alarm-modus en het was vrijdag de dertiende. Maar pas zaterdag begreep ik dat het koorts was. De dagen, of vooral de nachten, was ik veel benauwd en draaierig. De enige remedie was thee drinken en uitzitten. Ik had 38, niet meer. Later begreep ik dat het lichaam waarschijnlijk niet helemaal door had dat er een krachtig virus in mij zat en beschermde mij daardoor maar deels.

De weken daarop – het was lockdown – gingen wel. Ik had mijn hoofd vol met het opzetten van dingen op afstand voor klanten en mijn slaapkamer moest geschilderd. Vooral dat laatste ging duidelijk veel moeizamer dan toen ik de andere kamers deed. Pas toen alles af was stortte mijn lichaam in. Of ik luisterde eindelijk en begreep dat ik niet meer kon. Vooral de trap op en af was een probleem. En de pijn op mijn borst. Dat was een andere oppervlakkige pijn die ik nog niet kende. Ik voel deze soms nog naar veel inspanning.

In de maanden daarop realiseerde ik me dat ik een corona-infectie opgelopen had en zo heette dat toen nog last had van de lange nasleep. Hoe lang was en is niet bekend. Wel dat een bepaalde corona-types soms jaren klachten bleven geven. Erkenning was moeilijk te krijgen. Nog steeds. Maar toen kon je jezelf niet eens laten testen als je geen zorgberoep had. Ik kreeg corona-fysio en vooral dat en rust hielp me weer sterker worden.

In en misschien door diezelfde periode kwam ik er in juni dat jaar achter dat ik transgender ben. Dat was gelijk ook mijn strohalm om me aan vast te grijpen. Of in ieder geval maakte het veel goed. En misschien hielp het me ook wat sterker worden. Mij heeft positieve energie altijd geholpen en ik was flink geraakt door corona maar niet zo erg als Virgnie en Astrid; twee vriendinnen die ook precies op 13 maart ziek werden. Al hebben we elkaar niet aangestoken.

Nu, twee jaar verder, ben ik ver genezen van Long Covid. Het enige dat nog speelt is dat ik na een halve dag, zeg vijf uur werken inclusief het reizen daarheen en terug naar huis, compleet op ben. Mijn hoofd is dan mistig en ik ben licht duizelig. Kan me minder goed concentreren. Dus ook kan ik dan niets aan het huishouden doen. ‘s Avonds koken; het lukt maar op zo’n werk-buitenshuis-dag ben ik dan eigenlijk al ver over mijn grens. De gang moet nog steeds geschilderd en de achtertuin is nog steeds een droomproject. En daarnaast voel ik na zware inspanning of veel rook, zoals dit jaar met oude en nieuw, zo nu en dan die vreemde pijn op de borst. Allang niet meer zo vaak als in het begin. Even stilstaan en concentreren op de ademhaling is dan de oplossing.

Mijn transitie heeft wel meer rust gebracht. Maar de hormoonwissel, ik hoopte het soms stiekempjes, heeft de Long Covid klachten niet laten verdwijnen. Ik weet niet of de klachten echt weg zullen gaan en heb al besloten mijn leven hier op aan te passen. Het is lastig, nooit aangetoond, dus ik mag het zelf oplossen; die balans. Maar het lukt ook wel. En ik blijf hopen op een rustig herstel. Het begon op vrijdag de dertiende. Vandaag is het dag 116 van mijn 365 jurkjes. Zestien was vroeger mijn geluksgetal. Wie weet! De jurkjes helpen sowieso. Ik word er vrolijk van..

Scroll to Top