Ik heb al een tijdje niet meer geschreven. Wat kan je ook schrijven in de aanloop naar een operatie die voor veel mensen niet voor te stellen is. Maar juist daarom wil ik er toch wat over schrijven. Alleen waar te beginnen en bijna geen tijd tussen al dat opruimen, verhuizen en werken door. Tot vannacht, een droom, een aanleiding. En ik vond zomaar een uurtje schrijftijd vanmorgen.
Vannacht had ik weer een toilet droom. Dat ik ineens in het verkeerde toilet stond. Ik denk dat ik daar als klein kind toch wel moeite mee gehad heb, een trauma aan over gehouden heb. In mijn dromen zijn de toiletruimtes altijd groter dan normaal, soms wel twee klaslokalen groot. En het voelt er supernaar! Iets als die vreselijke grote toiletruimte die ik ooit in een station in een voormalig sovjetland aan moest gaan.
Bij de bekkenbodem fysio, iets wat aan te raden is voordat je die speciale operatie ondergaat, kwamen we er achter dat ik mijn schaambeen inhoud. Dat ik als het ware mijn ‘ding’ zover mogelijk naar binnen kantel, wat mijn hele houding bepaald. Ik kan me indenken dat ik dat als kind al deed. Ik voelde me altijd zo naar in situaties waar anderen het zagen. Niet dat ik toen wist of besefte dat het er niet hoorde te zijn, ik schaamde me er gewoon voor. In ieder geval als ik tussen de jongens was in de douches of kleedkamers.
In mijn droom excuseerde ik me naar de mannen daar en liep met een rood hoofd naar de dames, waar ik me alsnog geneerde door het aanhangsel. Dat gebeurt overigens niet meer, ik voel me prima veilig op het dames- of genderneutraal toilet. En dat is dus ook niet de reden van de operatie, maar het maakt het wel een stuk makkelijker natuurlijk.
Morgen is de operatie over één week. Hoe meer ik in de buurt kom, hoe minder ik kan wachten. De fysieke ballast wordt verwijderd!
