En ineens zit ik op driekwart jaar hormoontherapie! Vandaag droeg ik mijn 274ste jurkje, plakte ik mijn 79ste oestrogeen pleister en zette ik mijn 10de testosteron-blocker-spuit. Was dat laatste toeval? Geen pure wiskunde in ieder geval, want ik begon de spuitjes drie weken later, en ze zijn om de vier weken, niet om de maand. Om het nog passender te maken had ik ook vandaag een online afspraak met Tanya Schouten, mijn behandelaar. En ik vierde het thuis in mijn eentje, want ik heb meerder dagen gelaatshaar (ik vind de term baardhaar echt irritant) op mijn gezicht omdat ik morgen weer een elektrische epilatie-sessie heb.
Er is zoveel gebeurd in negen maanden hormoontherapie. Zo besloot ik een paar maanden terug al geen protheses meer te dragen, en op Vlieland gaf ik het land aan de BH. Niet voorgoed, maar nu in mijn trots vind ik het heerlijk zonder te lopen. Dit blijf ik ook doen tot dag 365, dat past binnen mijn project. Mijn cup size is gegroeid naar AA en gaat richting A. Geen idee wanneer het stopt, maar ook niet wanneer het ophoud, ik wacht rustig, en stiekem een beetje hoopvol af. Maar ben al enorm blij waar ik nu ben.
Ook mijn gezicht is de laatste tijd veranderd. Het wordt ronder, zachter. Dat proces is al een tijd bezig, maar nu begint het echt op te vallen en hoor ik het ook steeds vaker terug van anderen. Beetje bij beetje lijkt mijn haarlijn wat terug te groeien. Ik bedoel, er komt meer haar, ik wordt minder kaal. En ook -in- mijn hoofd wordt het rustiger. Of het nou de hormoon-verandering zelf is, of het feit dat mijn lichaam zoveel meer mij wordt, maar ik zit lekkerder in mijn vel. Mijn vel ja, mijn huid die ook zachter geworden is, hihi.
Al heb ik ook al zware dagen gehad. Soms kan ik me ineens heel verdrietig voelen, vooral rond het moment dat ik mijn spuitje zet elke vier weken. Alsof ik een stukje PMS creëer voor mezelf. Maar ik hoorde al terug van de genderpoli dat ik echt enorm geluk heb dat ik zo weinig bijwerkingen heb, en dat mijn hormoonwaardes zo positief zijn, mijn oestrogeen waarde is zelfs hoger dan gemiddeld bij cis-vrouwen. Vandaag hoorde ik ook van Tanya dat inderdaad de heupen zich lang niet altijd ontwikkelen. Yes, ik neem ze erbij, die emotionele dagen, voor mijn heerlijk gegroeide heupen!
Toen Tanya begreep dat ik inderdaad graag geopereerd wil worden (ze noemen het soms -de- operatie, mocht je nog niet begrijpen waar ik het over heb), stelde ze voor dat we over een maand de brief op gaan stellen. Na twaalf maanden hormoontherapie volgt het officiële MDO overleg, waar wordt besloten of ik toestemming krijg. En omdat het wel heel raar moet lopen wil ik die niet krijgen, gaan we de voorbereidingen alvast treffen, zodat ik niet nog een lange tijd hoef te wachten na de uitkomst van het overleg. Dat was mooi om vandaag te horen, op mijn mini jubileum van negen maanden hormoontherapie.
