Hunky Dory

Bowie
Clipping originally collected by Richard Ekins

Ergens in 1989, de tijd dat ik in een gezinsvervangend tehuis woonde in Maastricht, vond ik het album Let’s Dance op de wekelijkse rommelmarkt tegenover het station. Ik herkende het van vroeger, mijn zus draaide de plaat grijs in 1983. Een van de groepsleiders, Ria, leende mij meer Bowie platen van haar collectie. Ze had het goed aangevoeld, de muziek betekende veel voor mij, mijn liefde voor Bowie was geboren. Ik viel als een bom voor zijn androgene uitstraling en zijn muziek die qua gevoel alle kanten opgaat. Niet persé in te delen in mannelijk of vrouwelijk, maar vooral overal tussendoor. Net als de albumcovers waar hij soms enorm vrouwelijk op staat, dan weer meer neutraal. Nooit echt mannelijk vind ik, iets in die richting misschien. Hij was een voorloper op de genderneutraliteit, hij ging gewoon waar hij wilde zijn.

Ik was 14 jaar, terugkijkend enorm in de war. Ik kroop met horten en stoten door mijn pubertijd. Al had ik wel een paar leuke vrienden en vriendinnen, van binnen was het één grote warboel. Natuurlijk, want het zou nog ruim 30 jaar duren voordat ik mijzelf toeliet te zien dat ik vrouw ben. Ik profileerde mijzelf nog hardnekkig en nietsvermoedend als jongeman. De plaatjes op de albums en de songs en performances van Bowie zorgde ervoor dat ik er wat ruimdenkender mee om mocht gaan denk ik. Natuurlijk, ik zag mezelf als man, dat was nodig om het masker overeind te houden, maar ik mocht wel meer mijn ‘vrouwelijke kanten’ tonen.

Onlangs kwam het album ‘Divine Symmetry’ uit. Al gauw had ik de vinyl uitgave in huis, een bijzondere remaster van Hunky Dory wat nu nog steeds mijn lievelingsalbum is. Hunky Dory is voor mij als een liefdevolle droom waar je helemaal in mag verdwalen met zachtheid in bijna elk nummer. De remaster is nog net wat specialer, liefelijker, dromeriger. Zo mooi gedaan! En wauw die foto’s weer! Dat is zeker nu mijn grootse link met hem natuurlijk. Zijn zoektocht door zijn carrière heen naar zijn identiteit. Of hij het nu speelde of intrinsiek beleefde, ik denk het laatste, maar het maakt ook niet uit. Ik leerde dat het niet zo uitgesproken in elkaar hoeft te steken. Het zou nog even duren voordat ik mijzelf kon doorgronden, maar het zaadje was geplant.

foto Bowie: https://www.digitaltransgenderarchive.net/files/m326m179b

Scroll to Top