Dit werk bleef in mijn hoofd spelen. Ik zag het gisteren in Voorlinden. Een duisterheid met daarin serene schoonheid. Misschien trekt het me aan omdat ze in haar eigen wereld lijkt te zijn; afgesloten van de buitenwereld.
Ergens eind jaren negentig vroeg een tekenleraar met houtskool mijn emoties vast te leggen op papier. Ik maakte een heel donkere tekening met centraal in iets minder zwart mijn lichaam. Zo voelde ik mij. Verdwaald, alleen, verloren. Niet doorgaans maar hij vroeg me mijn emoties te tekenen dus zette ik een luikje open en maakte de duistere tekening.
Hij keurde het af. Gaf een vier of iets lagers en zei dat hij het vreselijk vond wat ik gemaakt had. Veel te duister. Prutswerk. Mischien had de man geen empathies vermogen of schrok hij te zeer van mijn emoties. Het luikje ging in ieder geval weer een poosje dicht. Ik verscheurde de tekening. maar deze bleef voortbestaan in mijn herinnering.
Mooi hoe dit duistere werk van Braeckman heel veel licht in zich draagt. Misschien gold dat ook voor mijn houtskool tekening. Ik was het; in de schaduw. Twintig jaar jong. Langzaam liet ik steeds meer licht toe.
B.I.-B.I.-17 #2 van Dirk Braeckman