Vandaag had ik een controleafspraak bij mijn chirurg. Ik had vóór de checkup nog even afgesproken bij mijn pleegbroer Mathijs die op steenworp afstand woont van de kliniek en toevallig thuis was. Koffie drinken, lunch en bijpraten. Maar eigenlijk voelde het meer als dat ik bij Mathijs op bezoek ging en toevallig langs de kliniek kwam, want zó snel was ik er klaar deze keer. Ik vertelde mijn verhaal en ik mocht gaan, over vier maanden weer een afspraak.
Het was wel even spannend hoor, om daar weer binnen te komen, in de wachtkamer te zitten. De vorige afspraak was absolute horror, ik hoorde toen dat het binnenin dichtgegroeid was. En natuurlijk blijft het een magische plek omdat die bijzondere operatie daar plaats gevonden heeft. Maar deze keer wist ik dat ik met een goed verhaal binnenkwam. Geen angst zoals de vorige keer toen ik er net zelf ook al achtergekomen was dat het mis zat. Of de eerdere keren dat zelfs eendenbek maat S niet naar binnen wilde.
Dat laatste gaat nog steeds niet lukken hoor, maar sinds dit weekend heb ik weer hoop! Want eindelijk beginnen mijn behandelingen bij de osteopaat en bekkenbodemtherapeut positief resultaat te geven. Ik durfde het hier eerder niet te noemen, ik wilde echt een paar dagen aankijken of het echt waar was. Maar het is echt zo! Eindelijk ben ik op of eigenlijk óver het kantelpunt. Ik krijg fysiek en mentaal weer wat diepte en breedte terug. Er is nog een heel groot eind te gaan maar het voelt nu alles behalve hopeloos.
En nóg eens kreeg ik te horen dat ik er echt niets aan had kunnen doen. Ik vroeg er naar want mijn hoofd raakt het soms even kwijt. Dan denk ik dat ik toch invloed had kunnen hebben al die maanden. Maar littekenweefsel kun je niet zomaar bestrijden met een pelot. Nou ja, niet als het weefsel hardnekkig aan blijft groeien, maar dat lijkt dus nu eindelijk af te nemen. Het was fijn dinsdag dillateerhulp te krijgen van de bekkenbodemtherapeut. Daardoor leerde ik vooral ook dat ik het altijd goed gedaan heb. Vol goede moed verder, twee maal daags dertig minuten hard werken. Ik ben er aan gewend, er vertrouwd mee geraakt. Het zijn intensieve maar ook veilige rustpunten op de dag.
Maar euforie dus deze week, eindelijk! Het is nog een lange weg te gaan en een vervolgoperatie is nog steeds waarschijnlijk. Maar ik durf te hopen dat het in ieder geval niet de operatie XL wordt waar ik op afstevende. Of stel het hoeft helemaal niet?! Ik kan alleen maar doorgaan en afwachten, maar nu met extra vertrouwen. En met dit jurkje vandaag omdat het mijn eerste jurkje was dat ik droeg ná die intensieve dubbele genderbevestigende operatie. Ik had het er speciaal voor gekocht omdat ik eindelijk mijn decolleté kon showen zoals ik het wenste. En net als die dag draag ik het nu weer, met trots, mijn heerlijke euforie-jurkje.
