Er waren drie versies van mij. Ik weet niet meer precies wat er vooraf ging maar het was van belang dat ik de juiste versie, de middelste, bevestigde. Begeleid door engelenmuziek rende ik heldhaftig door een tunnelstelsel. Ik was niet bang maar het was belangrijk. Er was de bange, ondergesneeuwde versie van mij, de zelfbewuste versie en de angstige versie. Zo klopt het volgens mij. Zo zat het in de droom. Alle drie mooie vrouwen.. Maar het was van belang dat ik de zelfbewuste versie inhaalde en omarmde, haar accepteerde.
En juist gisteravond nam ik een beslissing. Ik schreef eerder de tekst over Dé Operatie. En het is natuurlijk niet zomaar iets. Het is een grote stap. Ik schreef die tekst omdat twee belangrijke personen in mijn leven het openlijk in twijfel trokken. Daarom, en doordat ik de pre-intake afspraak gemaakt had, wat ook een keuzemoment was, schreef ik die tekst. Om mijzelf te helpen. Uitleg te geven. Het bleef toch rommelen de laatste dagen. Gisteravond laat, in bed, hakte ik de knoop nog eens door. Pas toen realiseerde ik me hoe ik er nog mee worstelde. Ik besloot dat ik, als het kan in de planning van de kliniek, januari al wil gebruiken voor dat grote moment. Ik voelde opluchting.
Het was niet per se mijn innerlijk kind Aurora die iets tegen hield. Ik geloof dat zij zich al aardig over gegeven heeft, aan de vrouwelijkheid. Het was dus niet zozeer dat deel van mij waarin de angst zit om afgewezen te worden, maar weer een ander laagje. Een laagje van mij waarin de praktische twijfels zich manifesteren. Is het financieel wel haalbaar? Want ik kan dan een maand of nog iets meer niet werken. Maar tot die tijd kan ik genoeg buffer opbouwen en na een maand kan ik sowieso op afstand werken. En door de gesprekken begon ik te twijfelen aan mijn keus. ‘Wat als ik mij toch vergis, ook al weet ik het zo zeker?’. Statistisch gezien is er maar zo’n 0,2% dat die fout begreep ik onlangs. Ergens anders las ik 1-2,2%.
Nou, gisteravond voelde ik ineens dat het goed is. De twijfels zijn weg. Ik zag mijzelf ná de operatie ineens helder voor me en het voelde zo goed! Net zoals de hormoontherapie mij zoveel goeds brengt. Ik heb nog een laagje afgepeld van mijn zijn. Zoals de metafoor van de ui die vaak gebruikt wordt om te omschrijven hoe je steeds een stuk dieper komt in jezelf.
Ik denk dat de droom daarom voorbij kwam. En omdat ik er om vroeg voor het slapen gaan. Ik wilde weer eens een droom dromen die een diepere laag in mijzelf raakt. En die droom kreeg ik. Veel van de droom was al vervlogen toen ik haar opschreef maar het belangrijkste deel bleef overeind. Ik zag de nog bewustere versie van mijzelf, die mijn veranderingen aanmoedigt. En wat een mooie vrouw is zij! En het engelenkoor die het begeleidde. Prachtig!
