Dé Operatie

Volgens mij is de meest standaard vraag die je tegenkomt als je transgender bent of je ook voor dé operatie wilt gaan. Ik kan je vertellen dat het is best gênant als je dat gevraagd wordt. Stel je loopt op straat en je maakt een babbeltje met iemand die je niet of nauwelijks kent. En ineens vraagt je gesprekspartner doodleuk of je nog iets operatiefs met je geslachtsorgaan wilt doen in je leven. Dat is toch super raar! Het komt vaker voor dan je denkt.. En na een bevestigend antwoord is vaak de verwachting dat je je kan verantwoorden. De meest pijnlijke versie is ‘waarom laat je iemand snijden in een gezond lichaam?’.

Ik begrijp wel dat die vraag rond gaat in iemands hoofd op zo’n moment. Dus die vraag of je je wilt laten opereren. Want het geslachtsorgaan is nou eenmaal iets wat de gemoederen veel bezighoudt. Zeker als iemand je confronteert met de mogelijkheid dat de aangewezen sekse niet vanzelfsprekend hoeft te zijn kan zo’n vraag naar boven komen. Maar het blijft echt onwerkelijk als die vraag je zo terloops gesteld wordt. Zelfs als je bevriend bent met een transgender-persoon. Mijn advies is niet doen! Niet zomaar vragen.. Iemand kan het zelf vertellen als die dat wilt.

Nou goed.. ik heb bedacht dat ik het wil uitleggen, ook om het zelf weer iets beter te begrijpen. Eerder was ik geloof ik niet van plan erover te schrijven. Omdat het een taboe onderwerp is hoe makkelijk het soms ook gevraagd wordt. Maar ook dit is onderdeel van een groter begrip kweken. En ik wil het uitleggen omdat ik in mei mijn eerste afspraak heb bij de chirurg in Velsen. De operatie zal niet snel plaatsvinden want het mag pas ná het eerste jaar hormoonbehandeling. En verder is dit zeker niet de uitleg voor andere transgender-personen die een GRS (gender reassignment surgery) aangaan want voor ieder ligt de nuance anders. Sowieso is het geen verantwoording. Ik neem je gewoon even mee in mijn gedachtes, mijn eigen zoektocht hierin.

Doordat ik vrij vroeg gestopt ben in het zelfzijn, mijzelf al bij vier jaar begon aan te leren dat ik als jongen door het leven moest, heb ik op vroege leeftijd nooit gedacht dat het anders kon. Met dat geslacht. Wel soms een fantasie maar niets noemenswaardigs. In mijn volwassen leven heb ik ook altijd gehouden van vrijen. Maar zodra ik ontdekte dat het anders zat, dat ik een masker droeg, voelde ik een last van mijn schouders vallen. Niet dat ik toen al dacht dat ik zou willen opereren maar dat ik niet meer op die manier hoefde te presteren was een opluchting. Sterker nog: toen ik las dat van het frenulum in zo’n operatie de clitoris gemaakt wordt, die het in feite al is, ben ik ook het spel zelf heel anders gaan beleven.

Maar dat verklaart nog niet alles. Want het draait natuurlijk niet alleen om de seks. Het meest belangrijke is het alledaagse. Ik ben direct begonnen mijn ding te verstoppen. Omdat een bobbel onder een rok niet gebruikelijk is maar ook om iets anders. Het past namelijk niet bij hoe ik me voel. Hoe ik eigenlijk ben. Na mijn ontdekking speelde dat onbewust mee maar daar ben ik nu veel bewuster van. Zelfs als ik een begripvolle partner zou vinden die mijn lichaam respecteert en mooi vindt hoe het nu is en ook op het gebied van seks ziet en ervaart dat het leuk kan zijn, dan nog ben ik er niet blij mee dat mijn lichaam zo ontworpen is voor mij. Ik voel me dan nog steeds niet echt vrouwelijk.

Als ik het omdraai wordt het veel duidelijker voor mijzelf. Als ik me voorstel dat ik het niet kan veranderen. Dan voel ik me heel bedroefd. Alsof ik teruggestopt word in het hokje waar ik zat. Alleen dan met de wetenschap dat ik vrouw ben maar ik het niet kan veranderen. Waar blijft dan de waarde van het idee dat ik vrouw mag zijn? Hoe kan ik leven met zo’n ding aan mijn lichaam? Ik vind het prachtig als een transgender-vrouw of non-binary persoon juist heel goed met het geslacht kan leven waarmee het geboren is. Volgens mij zou ik het bij een partner ook prima vinden trouwens. Want als iemand tevreden is, blij is met zichzelf, dat is toch het meest aantrekkelijke van een persoon denk ik.

En dat geldt ook voor mij. Ik wil heerlijk de vrouw zijn die ik ben! Mijn lichaam hoort die vreemde bobbel gewoon niet te hebben. En veel verder gaat mijn uitleg niet mensen. Ik vind het al open genoeg hihi… Ik denk ook niet dat het voor iedereen voor te stellen is. Waarschijnlijk snap je het vooral goed als jezelf ook iets hebt wat niet standaard bij de etiquettes uit het verleden past maar waar je merkt dat het intrinsiek een gegeven is. Je er niet omheen kan. Ik ben in ieder geval enorm blij dat het wel veranderd kan worden!

Uit de serie “The Three of Knowledge” door Astrid van Rijn. Model Roos Tulen.
Het hangt boven mijn bed!

Scroll to Top