Laatst had ik een heerlijke avond bij een hartsvriendin, waar ik al best lang niet geweest was. Ze had goed door dat er even weinig contact was in mijn leven. We hadden er lange gesprekken over. Hoe je soms maar doorgaat en vergeet echte contactmomenten met vrienden in te bouwen. Ik had zelf niet door hoe waar het was, hoe ver ik alweer doorgerend was. Die nacht kwam het terug in een bizarre droom.. Ik schreef het gelijk op, met een overdenking er achteraan. En nu lees ik het weer terug voor het eerst. Mooi om te delen..
We zijn op een landgoed. Een dagje wandelen. Ergens komen we jou ex tegen. Kort maar vriendelijk contact. Dan lopen we verder. Onze eigen ruimte, geen ex. Uiteindelijk komen we vrienden van me tegen, met hun kinderen. Ik heb ze zo lang niet gezien! En mijn nichtje met partner en kinderen. En nog vrienden van mijn nichtje, uit het concertleven.
We zijn op een receptie. Vanuit het park of natuur zijn we ineens in een gebouw, in een vergaderruimte waar de receptie is. Mijn vrienden gaan langzaam naar huis. Ik blijf nog even, waarom weet ik niet meer. Dan komt er een man binnen. Hij presenteert een nieuw type internet-netwerkkaart. Met heel veel blauw-witte ledjes. Hij legt uit dat de basis van de netwerkkaart anders werkt als met de gebruikelijke bits. Hij vraagt aan mij: “Vijf schakels, als ze allemaal gelijk aan gaan, dan is dat?”. Ik moet antwoorden.. Als ik het fout antwoord stel ik hem teleur. En mezelf, want ik ga dan af. Ik antwoord “Niets, nil!”. Ik realiseer me dat het antwoord juist “Alles” is. “Alles bedoel ik, zoals bij 1 bit.” roep ik net op tijd. Dan komt er een andere hoge piet binnen.. “Jouw type hebben we nodig in dit bedrijf. Wil je voor ons werken?”. Ik stamel “Nee… Ik snap de verwarring, maar ik ben kunstenaar.”. Hij haakt af en gaat weg. Ondanks de mogelijk succesvolle carrière, die nu niet zo aanwezig is in mij kunst, voelt het als een goede keus.
Ik moet naar huis. Ik sta er alleen voor want eerder zei ik “Ga maar” tegen mijn nichtje toen ze vroeg of ik mee ging. Ik heb geen auto en ik ben ver van huis. Ik vraag de jongeren die het verhaal met de recruiter mee kregen de weg. Eén zegt “Ik wijs de weg wel.”. Na eerst een verwarrende uitleg, brengt hij me naar een tram- en busstation. Na wat zoeken zegt de tramchauffeur “Lijn 2 gaat naar het station.”. Er staat een flinke rij bij lijn 2. Diegene die me de weg wees is verdwenen, ik sta er alleen voor. Ingewikkeld gesprek met de chauffeur over mijn vervoerbewijs. Uiteindelijk begrijp ik dat ze bedoelt dat het gewoon goed is zo. Genoeg tegoed, waar ik eerder zocht naar een ouderwetse strippenkaart.
Misschien ging de droom ook over contact Ik droeg een masker, dat beschrijf ik hier vaker. Als je zo’n masker opbouwt gaat veel over de goedkeuring van de dingen zoals je die doet. Over afwijzing vooral, van de dingen die niet zo goed lukken. In mijn ontwikkeling als kind kreeg ik veel verkeerde signalen, en verwerkte ik denk ik ook fijne signalen vaak verkeerd. En doordat ik het masker in mijn kindtijd aanleerde of maakte, zitten sommige reacties diepgeworteld. Onbewust vergeet ik contact vast te houden. Wil ik geen mensen lastig vallen, vergetend dat je je vrienden niet lastig valt. En ineens ga in dan toch weer even als een einzelgänger door het leven. Zoals mijn moeder dat doet. Niet persé vanuit de genen, maar verkeerd aangeleerd als kind.
Mijn hartsvriendin hield me gisteren een spiegel voor. En mijn droom deed dat ook. Hoe fijn het ook is onafhankelijk en vrij door het leven te gaan, het hoeft niet alleen! Misschien op zoek naar een partner, maar dat voelt nog als een verwegshow.. Oh, en ‘geloof in jezelf’ zat ook in de droom. Kunst maken is prima!
