Een groot doel was de operatie nog vóór maart plaats te laten vinden. Het lukte net! Toen ik in december merkte dat ik echt nog even moest bellen om duidelijk te maken dat ik niet wilde dat het toch nog wat later werd, bleek er precies nog een gaatje te zijn op 28 februari. Dat vond ik belangrijk want op Vlieland wil ik natuurlijk helemaal ontspannen kunnen rondlopen en fietsen, voor mij en voor Ilya zou het een domper zijn als dat niet volledig of helemaal niet zou kunnen. Ik ben heel blij met mijn volhardendheid en hun begrip want het herstel loopt toch echt wat langzamer dan gedacht. Eigenlijk zou ik naar drie maanden onbezorgd het zwembad in moeten kunnen springen, maar dat kan nog even niet. Mijn hoop is het over een maand wel te mogen! Niet dat het heel vreemd is. Ik ben nog net geen vijftig, mijn lichaam is natuurlijk nog enorm veerkrachtig en soepel, maar mag wel in alle rust en tijd het herstel zo goed mogelijk laten verlopen.
Wat sinds de laatste update een maand gelden wel enorm veranderd is is De Blob. Ik had een stukje wildgroei precies in het midden van mijn vulva. Ik denk achteraf gezien dat het ontstond door alle kracht die ik zette in de eerste weken van het dilateren. De verpleging gaf in het begin aan door te zetten met dilateren omdat het anders “dicht kon groeien”, doodeng, dus ik deed blindelings mijn best ook al was het daar gewoonweg te nauw. De zwelling binnenin moest ergens heen en ging daardoor naar boven. Ik denk dat ook omdat mijn chirurg na het zien van De Blob mij wel heel duidelijk aangaf naar mijn lichaam te luisteren. Maar nu is de De Blob weggetrokken! Het begon een week of drie geleden, steeds kleiner werd het. Vorige week was het nog maar een lijntje, en nu is het geheel verdwenen. Wat een verademing! Nu is het enige spanningspunt de verharding zelf. Er is gesneden in de bekkenbodemspier, en daar is het nog stug, maar als het goed is wordt die stolling vanzelf opgelost. En het klinkt ook logisch, eerst De Blob weg en dan steeds meer richting de kern wordt alles zacht, lost alle zwelling op. Ik voel het ook aan de hechtingen die nog steeds oplossen. En het begint er ook steeds mooier uit te zien.
Het grote voordeel dat ik nog niet de dingen kan doen die na drie maanden eigenlijk al mochten, is dat ik het stofzuigen ook nog kan procrastineren wat ook pas zou mogen na drie maanden. Ik mag nog niet zwemmen, kan nog niet goed fietsen, dan mag ik ook nog geen zware huishoudelijke taken doen toch? Al speelt daarin vermoeidheid ook een rol. Ik ben nu gemiddeld vier uur per doordeweekse dag aan het werk in atelier, bij de baas of bij de klant. Dat lukt best goed, al is het zitten is soms zwaar, vooral in de metro. Thuis aangekomen ben ik meestal helemaal op en heb ik niet veel energie meer over voor andere taakjes.
Misschien klinkt het allemaal nog best zwaar zo. Maar eigenlijk klopt dat niet met hoe ik me voel. Ik maak me meer zorgen om wanneer het nou eindelijk echt mooi weer wordt! Soms is het rustige herstelproces even echt vermoeiend, mijn uithoudingsvermogen wordt op de proef gesteld. Maar ik loop in de leukste jurkjes, en elk jurkje zit beter dan ooit tevoren. Had ik jullie al wel eens verteld hoe heerlijk het is dat die zwengel weg is? Zo fijn! Dus ik ben best tevreden. En nog twee maanden en ik zit heerlijk op Vlieland. Ik heb al een bikini gekocht want het wordt natuurlijk wederom een heerlijk warme zomer!
