Net werd ik voor het eerst echt uitgescholden op straat. Bij de ingang van metro Dijkzigt. Al zou ik hierbij willen pleiten voor een andere terminologie. “Voor het eerst” suggereert dat het nog vaker zal gebeuren, maar ik zou dat idee graag niet willen geloven. Al is er misschien geen ontkomen aan. Ik was altijd al anders dan de norm, maar nu is het af te lezen aan de buitenkant. Ik viel ook extra op in dit leuke jurkje, en was flink aangepakt bij de wenkbrauw-specialist. Ook was ik mijn jas thuis vergeten. En vrolijk, niet scherp, meer een beetje dromend. Ik was gewoon enorm aantrekkelijk denk ik..
“Gadverdamme” zei hij, met al de verrotte emotie die hij erbij voelde toen de arme man al dit lekkers voorbij zag lopen en ineens dacht dat ik geen vrouw was. Misschien schrok hij van zichzelf. Raakte hij in de war van zijn eigen nare racistische, seksistische gevoelens. Ik was er ook door van mijn stuk gebracht, overrompeld en geschrokken, en keek toch om. Hij keek ook om en foeterde nogmaals “Gadverdamme” en nog wat onverstaanbaars. Ik negeerde hem verder en vervolgde mijn weg naar de metro. Eerlijk gezegd ook bang dat ik geweld uit kon lokken door langer te kijken. Net als de rest van de mensen ons negeerde in de voorbijgang. Wat anders kan je doen, liever geen escalatie.
Toch echt wel een beetje in schock kwam ik bij de metro. Ik moest nog zeven minuten wachten. De eerste vijf minuten leek het of iedereen op het perron mij zag als iets vies. De mensen die je normaal aankijken, echt zoveel mensen zijn nieuwsgierig, geef ik altijd een meestal gemeende glimlach of groet. Wat bijna altijd in dezelfde vriendelijkheid terugkomt. Maar nu gaf ik die glimlach niet, keek ik eerder weg. Tot ik mezelf herpakte. Gewoon een beetje in mijn eigen cocoon, en soms een glimlach die ik ook weer terug kreeg. Vooral een vrouw in het bijzonder, ze glimlachte oprecht. Dat was fijn. Ik besloot de ellende in de metro meteen van me af te schrijven.
Want dit was een soort van milde reactie toch? Hij zei alleen, op een nare wijze “gadverdamme”. Tuurlijk, het voelde naar en vies, en deed me verdriet, even, maar dit was de ergste reactie in twee jaar tijd. Ik hoopte wat later nog even venijnig dat hij een vervelend ongeluk zou krijgen of iets dergelijks. Maar eigenlijk hoop ik vooral dat hij ook een keer liefde leert kennen. Want ik denk, subtiel uitgedrukt, dat hij daar niet zo open voor staat.
Naast dat ik het heerlijk vind in jurkjes te lopen, en het een ontdekkingstocht is voor mij, is dit 365-jurkjes project een van die kleine bijdrages om het transgender, queer, of wat dan ook LHBTIQ+ zijn, of op een andere manier anders zijn, ook door de mensen die zichzelf normaal achten als normaal gezien worden. Of bijzonder leuk en speciaal. En ook dat het in welke hoedanigheid ook normaal mag zijn in een heerlijk luchtig zomerjurkje te lopen!
