Mijn dag vandaag begon met de jurkjeskeuze. Want ik vond dat de jurk die ik gisteren koos meer voor een andere, zonnigere dag is. Toen vond ik dit jurkje. Ik dacht nog even ‘Nee, deze is voor een dag dat ik in de ochtend geen haargroei op mijn kin heb!’ Maar direct daarna schoot me te binnen dat ik het hele 365 jurkjes project juist begonnen was om mezelf moed in te ‘shinen’ op de dagen dat het tegenzit, of in ieder geval zoals nu, dat ik niet blij begon met al die haartjes en het vooruitzicht van pijniging. Dus ik ging voor jouw, heerlijke mooie lange blauwe bloemetjesjurk! En het hielp! Ik maakte een fotosessie waarin ik mezelf, desondanks al dat gezichtshaar, toch mooi en zelfs een beetje sexy vond. De epilatiesessie ging best goed, misschien ook door het jurkje, maar ook werkte de Mirtha zalf redelijk goed. Consistent vooral, waar de eerdere zalfjes bij de ene prik volledige verdoving gaven en op een andere plek helemaal geen, was deze meer helemaal niets of toch wel aardig pijnlijk. Maar niet héél pijnlijk dus. Het is een belangrijk verschil! Maar goed dinsdag iets met tetracaine ipv pricocaine, wat beter zou zijn, maar dan wel weer minder lidocaine, het hoofdbestanddeel. Ik wordt een soort semi-specialist hierin, en ga het ook documenteren. Maar verdorie, waarom mag dit allemaal niet bij de apotheek in het assortiment zitten? Ik kwam dus redelijk goed uit de epilatiesessie. Dat geeft moed. Er was nog iets anders wat moed gaf. Want gisteren stond er een artikel in NRC, de outcomes van een studie over Long Covid. Ik kreeg het via een vriendin. Het was bemoedigend, fijn om te lezen. Puur omdat dat ‘het zit tussen je oren’ gevoel nu echt weg is. En omdat ze een stapje verder zijn, wie weet is het ook een begin voor het vinden van een oplossing. Genoeg geschreven. Zo naar bed, morgen haal ik Ilya weer op!
