Eén dag na de prik. De testosteron blokker. Bijna de hele dag al zitten de tranen nabij de oppervlakte. Twee botsingen met Ilya ook, die zijn eerste rust probeert te voelen na een vol schooljaar. We zijn samen aan het puberen geweest vandaag, waar naast die botsingen ook veel liefde is. En in die momenten dat ik even een rondje liep of om een andere reden even alleen was wilde ik vooral huilen. Licht duizelig zelfs, maar geen zorgen, niets ernstigs. Niet om Ilya of iets anders in mijn omgeving. Er is geen reden om me verdrietig te voelen, sterker nog, vreugde maakt me even goed dat ik wil huilen. het zijn de testosteron blokkers en misschien een beetje vakantiestress, want over twee weken zit ik al op Vlieland. Nog veel te doen vóór die tijd.
