Eerder deze week reed ik terug met de metro van mijn werk bij WORM. In Schiedam stapte een vrolijk meisje met haar vader in de metro, ik denk dat zes, zeven jaar was. Ze was heerlijk in haar sas, want ze was naar ‘Legoland’ geweest. Iets in de buurt zei haar vader. Ze ging enthousiast naast me zitten. Ik keek even naar haar vader, maar hij lette niet eens op, hij was het van haar gewend denk ik. Het gesprek ging over haar aap die ze bij zich droeg, en hoe ze met ook met de Playmobil gespeeld had op het legofestijn. Ze had een onschuldige positieve stralende vrolijkheid. Zo’n glimlach waar je alleen maar in mee kan gaan. Ik voelde reflectie met het kind in mij. Het meisje dat vroeger, wanneer ze niet zo bezig was met dat masker, even vrolijk en blij was. Het was super gezellig, we hadden, al was het maar even, een vriendinnenklik.
Vriendinnenliefde is een groot gemis geweest in mijn jeugd. Dat klinkt wel groot eigenlijk, en misschien is het ook zo groot. Er waren wel meiden waar ik mezelf kon zijn, en waar ik wel zo’n klik mee had. Zoals mijn nichtje Eefje, waar ik vaak kwam spelen, of mijn pleegzus Christel waar ik twee keer woonde, we waren beste maatjes. En zeker, ook al hadden we het ingewikkeld thuis, mijn eigen zus, Marian, die ook gewoon mijn oudere zus was. Soms had ik ook wel vriendinnetjes daarbuiten, maar de verwarring was steeds dat ik verliefd werd. Vanuit mijn masker klopte dat helemaal, en ik kon er ook helemaal in op gaan. Maar ik denk dat het in de realiteit vooral die fijne klik samen was. En natuurlijk zag zo’n meisje ook een jongetje voor zich, het contact duurde nooit lang.
In de tijd dat ik volwassen werd, en ook als volwassene, deed ik hetzelfde. Onbewust vertaalde ik elk liefdesgevoel voor een vrouw direct naar verliefdheid. Al was het maar een week, meestal tot er duidelijkheid kwam dat we gewoon vrienden waren. Vanaf dat moment mocht de diepere vriendschap ontstaan, waardoor ik toch een aantal hele fijne vriendinnen heb. Natuurlijk heb ik ook relaties gehad voor langere tijd. Ik heb er zelfs een prachtige zoon aan over gehouden. Maar terugkijkend durf ik te denken dat er toch altijd zoiets speelde.
De eerste nieuwe vriendin die in mijn leven kwam ná mijn ontdekking was Corine. Op Vlieland in de zomer van 2020. Ik weet nog toen ik haar een paar maanden na mijn ontdekking, nog gehuld in mijn masker, tegenkwam in het postkantoortje in het dorp. We hadden meteen een leuke klik. Van slag ging ik naar huis. Pas later, toen ik weer thuis was, realiseerde ik me wat er gebeurd was. Mijn nog half functionerende masker had het gevoel van liefde al half vertaald naar verliefdheid, maar dat klopte niet helemaal, het was vriendinnenliefde. Gelukkig hadden wel wel contactgegevens uitgewisseld, en het was meteen helder toen ik het uitsprak. Zij had mijn eerdere signalen ook niet begrepen. We komen elkaar niet zo vaak tegen door afstand, maar vorig zomer hebben we de in het jaar eerder gemiste vriendinnentijd heerlijk ingehaald op de Vlie!
Nu ben ik in een soort tussenfase beland. Ik mag opnieuw gaan ontdekken wat verliefdheid eigenlijk is. En hoe het is om zoiets met een man mee te maken. Niet dat ik gelijk op Tinder sta, het leven is spannend en ingewikkeld genoeg nu, ook zonder allerlei dates, laat staan een relatie. En ik ben er ook nog een beetje bang voor, het contact met mannen. Wat vriendinnenliefde is hoef ik niet te herontdekken. Die is er, zo fijn! Het een klankbord en bescherming, ook in mijn nieuwe ontdekkingstocht. Het is heerlijk om nu gewoon met vriendinnen te praten over vriendinnendingen, in het zonnetje, of zoals vandaag in de schaduw, op een terras of waar dan ook.
