School, voortgezet onderwijs. Egens aan het einde van de studie, ik ben 16-18 Jaar. Ik zit vooraan, vlakbij de docent. Achter mij zit een jongen die me vroeger pestte. Volgens mij speelt dat nu geen grote rol. Maar ik voel me niet helemaal thuis in de klas. We gaan een soort speurtocht doen. We moeten ons verzamelen bij Café Lambick. Ik blijf achter, ben een beetje afwezig.
Ik ben de klas kwijtgeraakt. Al voelt het niet dat ik bewust een les skip, ik vind het niet erg. Ik ben van plan de groep terug te vinden, maar eerst wil ik mijn rugtas halen die ik achter gelaten heb in het lokaal. Maar ik kan het lokaal niet meer vinden. Ik probeer verschillende verdiepingen via het trappenhuis. Eikenhouten platte leuningen, zoals ik ze ken van het Conservatorium in Den Haag. Op de verdieping van het klaslokaal zaten er toiletten achter de trappen. Maar elke gang ziet er steeds weer anders uit dan die ik zoek.
Ik heb het zoeken opgegeven. In mijn droom maak ik een stap van niet-persoon naar mijzelf. Zo voelt het. Ik heb lang haar met heel veel dunne vlechten. Ergens op de begane grond probeer ik die enorme hoeveelheid haar in een knot te leggen. Het lukt op de een of andere manier. Het is niet zoals het hoort, maar het werkt en staat denk ik wel leuk.. Ik durf het aan. Als ik weer opsta om verder te gaan realiseer ik me dat ik nu mijn handtas kwijt ben.
Ik ga weer zoeken en kom al gauw een klasgenote tegen. “Is de speurtocht al klaar?” vraag ik. Ze heeft zwarte krulletjes en een vriendelijk gezicht. Ze neemt me mee en zegt dat ze het heel mooi vind dat ik er ineens zo vrouwelijk uitzie. Ik bloei op van haar opmerking, wordt helemaal vrolijk en blij. Ik merk dat mijn stem nog in het laag zit, en schakel ook mijn stem over naar vrouwelijk. Dat voelt heerlijk. Zij vind het mooi. Zo fijn, ik hoef me niet meer te verstoppen.
We komen in een grote ruimte. Studenten in futuristische kleding verstoppen zich tussen allerlei obstakels. Het spel is nog bezig. Ongezien tijgeren we door de zaal en komen in een ander trappenhuis. Het trappenhuis wat ik eerder zocht. Voorzichtig gaan we de trap op. Vooral omdat we niet betrapt willen worden op ons spijbelgedrag. Daar komen we twee vriendinnen van haar tegen. Het zijn leuke meiden. En zomaar, als vanzelfsprekend, zijn we vier vriendinnen die aan de les ontsnapt zijn.
Gelukzalig wordt ik wakker..
