In de droom die ik net had liep ik weer in een groot doolhofachtig gebouw. Maar deze keer had ik een telefoon bij me, met een knopje waarmee ik direct de receptie kon bellen. En als ik vastliep dan drukte ik ook echt op het hulpknopje.
Bijna ongemerkt ging ik voorbij een magische markering, acht maanden hormonen! Nog maar vier maanden te gaan van mijn eerste transitiejaar. Gisteren injecteerde ik op de camping mijn achtste testosteron blocker. In de namiddag kwam ik onbedoeld in de drukte van de braderie van het dorp terecht, en brak de gesp van een van mijn nieuwe fleurige sandaaltjes. We gingen mensen ophalen die aankwamen, en daar liep het zo dat ik ineens buiten het gesprek lag. Ik voelde me zo enorm buitengesloten en ongelukkig.
Bij de tent aangesloten vertelde ik het Nynke. Dat ik zó verdrietig was. Natuurlijk had niemand me buitengesloten, waarschijlijk kwam het door de testosteron blocker. Ze zij ‘je mag toch gewoon even huilen hier?’ Ik liet mezelf een klein beetje gaan. Wat ik gedaan had, was op het knopje ‘receptie’ drukken voor hulp in het doolhof, en ik kreeg een knuffel van Nynke.
Op de camping begrijpt slechts één enkeling mijn transitie niet. Deze persoon vervult mijn moeder’s rol misschien een beetje. Dus voor mij om te leren accepteren dat er mensen zijn die zó vast zitten in een eigen persoonlijk verhaal, dat hun deur dicht is gegaan voor mij.
Maar eigenlijk voel ik alleen maar liefde en acceptatie. Vlieland is zo een fijne plek om te zijn! In het toiletgebouw sta je vaak met z’n vieren naast elkaar en voel ik een soort vrouwelijke verbondenheid. Vrouwen onder elkaar. Niet dat er altijd gepraat hoeft te worden. Het is de acceptatie van mij als vrouw, ook al ben ik me nog aan het scheren (met bodylotion!) in de ochtend. Op het veld leuke gesprekken. Over hoe mijn transitie gaat ook, maar vooral over het weer of over het leven. Ik voel me niet de vreemde eend in de bijt, maar geniet er gewoon van een mooie vrouw te zijn!
En er zijn mijn vriendinnen Gerarda, Nynke en dadelijk ook Karin. We komen elkaar steeds tegen of zoeken elkaar op. Samen nagels lakken, in de zee duiken en praten. Leren van elkaars verhalen, ervaringen. Vorig jaar was die verbinding er ineens. Dat gaf me een enorme push forward! Ook door het jaar heen in ons app-groepje. En soms zoeken we elkaar ook op als we niet op Vlieland zijn. Jurkjes kopen in Groningen bijvoorbeeld. Heelijk!
Vier maanden hormonen dus. Mijn lichaam begint zich echt te vormen nu. Sinds een week loop ik hier zonder BH. Want deze is niet meer nodig, zo mooi ontwikelen mijn borsten. Net als mijn heupen en billen. Ook mijn gezicht wordt steeds vrouwelijker. Ik wist niet dat er zo een mooie vrouw in mij zit! Ook van binnen wordt het rustiger. Zelfs in mijn rol als ouder wordt ik ontspannender. En in zelfacceptatie. Ik kom nog wel hobbels tegen, maar ik voel me zoveel rustiger, vertrouwder, in mijn lichaam, in mijn zelf.
En natuurlijk voel ik me extra fijn op de Vlie! Ik kan hier doen wat ik wil qua jurkjes. Het voelt als een veilige speeltuin. Het idee voor mijn 365 Jurkjes project ontstond ook hier, op Vlieland, waar ik vorig jaar ook al elke dag een ander jurkje droeg. Op het vaste land was ik al ‘uit de kast’, maar op de Vlie ken ik zoveel mensen dat ik dat nog eens in het klein over mocht doen. Door de jurkjes zorgde ik ervoor dat elke dag in ieder geval een goede start had. Natuurlijk verliep de coming-out super goed, en een nieuw project was geboren!