Vandaag is het vijf maanden geleden dat ik mijn eerste oestrogeen-pleister plakte. Vier weken later begon ik aan de testosteronblokker-spuit. Dus eigenlijk ben ik een beetje scheef begonnen en ik weet nog dat ik ergens las dat het het beste werkt als alles gelijk begint.. Maar zo gaat dat. Overal kan je iets lezen hihi… Dus als je dit leest, lees je dat ik denk dat dat wel meevalt!
Zoals de haargoei. Bij de één gaat dat sneller dan bij de ander maar op het lijstje met gemiddeldes dat ik kreeg van de poli stond er zes maanden voor. Ik schoor mijn armen eergisteren en er zijn nu pas beginnende stoppeltjes maar eigenlijk zijn mijn armen nog zo goed als glad. Mijn beenhaar groeit iets sneller maar ook minder snel dan eerst lijkt het. En mijn baardhaar lijkt wat zachter geworden. Dat merk ik als ik ’s avonds nachtcrème op mijn gezicht smeer. Het voelt minder ruw sinds een paar weken of een maand.
Mijn borsten groeien rustig door. Ik zit nu ergens tussen cup AAA en AA. Wat ook speelt is borsthaar. Ik heb er laatst andere transgender-vrouwen over uitgehoord. Hoe heeft dat bij hun gewerkt? Want op internet vond ik er niet echt informatie over. Over borsthaar. Ik heb nu wel minder snel stoppeltjes, maar gaat het wel weg? Of blijf ik mijn hele leven mijn borsten scheren? Wat ik begreep is dat het heel verschillend is. De één blijft wekelijks scheren. De ander hoeft eigenlijk nooit meer te scheren. Of, zoals ook bij veel bij cis-vrouwen, alleen rondom de tepels. Sommigen laten zich laseren, wat niet vergoed wordt door je verzekering. Alleen ontharing van de baard wordt vergoed. Als je een lichte huid hebt en donker haar werkt dat goed. Maar het is dus niet vanzelfsprekend dat de borsthaargroei volledig verdwijnt door hormoontherapie. Soms blijft het zelfs evenveel maar het groeit wel veel langzamer en het wordt dunner.
Ik geloof dat ik daar wel mee kan leven. Maar wat zou het zijn als je gewoon een knopje had waarmee je kan schakelen. Of, voor wie wilt, een draaiknop, zodat je traploos kan stellen in hoeverre jij wilt dat je lichaam zich aanpast. In mijn geval wil ik zoveel mogelijk hihi… Het is ook heerlijk trouwens, misschien wel verslavend, die hormoontherapie. Ook omdat het zoveel echter voelt. Hoe vreemd het ook klinkt voor sommigen misschien. Maar eigenlijk komt mijn lichaam en mijn gevoel in sync met mijn zijn, met mijn instinct. Ik kom steeds meer in balans met dat meisje van vier die toen besloot een andere weg in te slaan. Een ogenschijnlijk veilig weg. Het werd een omweg… Nu ben ik alsnog aan het schakelen en ga ik rechtdoor. Meer en meer intens ben ik vrouw.
