Vandaag ben ik twee maanden geleden begonnen met het plakken van oestrogeen-pleisters. Elke zondagavond en donderdagochtend haal ik de oude weg en plak ik een nieuwe. Op mijn onderbuik. Een soort dunne doorzichtige plakkers zijn het. Die heel langzaam oestradiol afgeven aan mijn lichaam. En naast de oestrogeen krijg ik per vier weken een spuitje, die ik zelf in mijn bovenbeenspier zet. Hiermee blokkeer ik de aanmaak van testosteron.
Langzaam maar zeker merk ik fysieke verschillen. Mijn borstomtrek is nu echt gestaag aan het toenemen. Ik noem het nu niet meer mijn borst maar mijn borsten. Het is allemaal zo minimaal maar als ik voorover hang of lig zie ik echt de groei! En het voelt heerlijk dat het daar nu echt ontstaat. Ook al is het zo pril. Het geeft me zekerheid. Ik voel me er zoveel meer vrouw door!
Als je goed kijkt kan je ook subtiele veranderingen in mijn gezicht zien. Het verzacht vooral een beetje. En ook al gaat alles rustig aan, mijn lichaam begint fundamenteel anders aan te voelen. Ze voelt comfortabeler. Ik begin haar te respecteren. In stapjes wordt ik steeds meer zij!
Psychisch valt het gelukkig mee. Ik heb wel een paar momenten gehad waarin ik compleet meegevoerd werd door emoties; meer en anders dan vóór de behandeling. Soms word ik heen en weer geslingerd in emoties. Een groot geluksgevoel en heftig verdrietig kunnen dan heel dicht bij elkaar liggen. Al heeft geluk en positiviteit de overhand. Ik ben minder snel nukkig en over het algemeen meer relaxed en ontspannen. Donderdag de volgende pleister. Het is misschien wel verslavend. Had ik al gezegd dat ik de vreemdste dromen heb?
