En ineens is het dan zover. Het jaar is rond, ik ben 365 jurkjes verder! Mijn eerste jaar hormoontherapie zit er op. Er is zoveel gebeurd dit jaar, het was een rollercoaster. Normaal ben ik eigenlijk geen fan van achtbanen, maar mijn heerlijke ontwikkelingen en al die jurkjes zullen mij altijd bijblijven als een van de mooiste jaren in mijn leven. In zoveel vlakken ben ik gegroeid! De hormoontherapie zorgde ervoor dat ik er vrouwelijk uit zie.
Ik heb een zachtere huid gekregen en mijn gezicht is voller geworden. Ook heb ik vollere billen en echte damesheupen gekregen. Mijn lichaamsbeharing groeit langzamer. Ik scheer mijn armen en benen nog maar een paar keer per week. Ook mijn borsten hoef ik minder te scheren, maar dat doe ik elke keer als ik onder de douche sta. Ik begreep dat dat als transgendervrouw iets blijvends is en heb daar vrede in gevonden.
De laatste maand merk ik dat mijn gezichtshaar langzamer groeit. Eindelijk is het zover dat ik aan het eind van de dag nog steeds geen stoppeltjes voel. En heel langzaam lijken er steeds wat meer haartjes te ontspruiten op de eerder kalende plekken van mijn hoofdhaar. Ook ziet mijn haar er gezonder uit, het glanst steeds een beetje meer!
Bij het meten van mijn borsten schrok ik even, ze leken kleiner. Maar ik ben afgevallen, mijn borstonderwijdte is twee mijn centimeter geslonken. Al merk ik dat de groei van mijn borsten afgenomen is, ik heb nu eindelijk toch cupmaat A. Zelfs in een negatieve bui kan ik niet meer in mijzelf mijmeren dat ze ook door zouden kunnen gaan als goed gevulde mannenborsten, want ze zijn nu echt mooi vrouwelijk gevormd.
Die negatieve buien heb ik overigens nog maar weinig. Dat komt niet alleen door de vervrouwelijking van mijn lichaam. Alleen al de fotosessies in de ochtend, met al die 365 jurkjes, maakten me steeds weer vrolijk. Ik ging steeds enthousiaster poseren voor de selfiecamera. Voelde me steeds meer mezelf en steeds minder verlegen op straat. Ik had niet kunnen vermoeden dat de fotosessies zo belangrijk zouden worden in mijn transitie.
Het schrijven van de blogteksten hielp daar ook bij. Het zorgde voor een stukje verwerking van mijn verleden. Mijn blog en boek werden een vorm van zelfheling, gecombineerd met wat de hormoontherapie ook doet in het hoofd. En al die fijne gesprekken met vriendinnen en lieve reacties op de sociale media. Het maakte me sterk en krachtig, lief en zacht.
Ik voel me heerlijk. 365 Dagen hormoontherapie, evenveel jurkjes, en een serieus formaat boek. Ik ben zielsgelukkig!
