Slakkenhuisje

Soms wordt ik wakker met een unheimlich gevoel. Wat ik hier vaker omschreven heb. Dat ik na alles dan ineens afvraag waar ik mee bezig ben. Ik leg het dan meestal uit met idee dat mijn innerlijk kind me vanuit haar oude systeem probeert te corrigeren. En minder fijn, want op zo’n moment voelt mijn eigen save space minder save.

Als kind werd ik veel gepest. Deels viel het misschien wel mee, maar een opmerking voelde al snel als pesten door mijn onzekerheid. Dat gebeurde vooral op mijn vrouwelijke kenmerken. Mijn bewegingen, zachtheid. Mijn sociale omgang met anderen. Ik verstopte van alles wat ik kon, maar ik kon mezelf niet echt verstoppen.

Iemand vertelde me laatst dat toen ze eerder van mijn hoorde dat ik eigenlijk vrouw ben en zo naar buiten ging treden, dat ze zich erop betrapte dat ze dacht “Als vrouw door het leven, echt?”. Ze bedoelde al de onzekerheden die je erbij krijgt. Minder kansen in de maatschappij. Ik vond het lief dat ze die gedachte, die niet bleef want ze zag ook wel dat het geen keus is, toch aan mij vertelde. En ik heb er eigenlijk geen moment aan getwijfeld. Niet op die gronden. Het is een gegeven. En het belangrijkste is mijzelf zijn. Ik was eigenlijk altijd al feminist.

Vroeger kleurde ik mijn moeder altijd in als feminist. Ik vond dat mooi en stoer. Misschien had het meer met mezelf te maken dan met haar. Ze schreef mij vorige week een relaas tegen het vrouw zijn. In het algemeen. Misschien is het een uitspatting en laat ze het los. Maar ik geloof nu meer het idee dat ze het meent. Dat ze mij niet erkent in mijn vrouw zijn is denk ik minder persoonlijk dan ik eerst dacht. Al opent dat idee geen deuren verzacht het wel iets.

De basis van deze tekst schreef ik toen ik vannacht wakker lag. Op de een of andere manier gingen er veel gesprekken over partners de laatste tijd. En ik merk dat ik daar helemaal niet naar op zoek ben, terwijl ik soms wel de behoefte voel om weer met iemand samen te zijn. Maar ik kruip liever weg dan dat ik iets begin. Lekker warm in mijn denkbeeldige slakkenhuisje.

En hey, dit wegkruip-gevoel lijkt erg op dat andere gevoel.. Dat “waar ben ik mee bezig?” signaal. Ik denk dat het met al de bovengenoemde elementen te maken heeft. Zoals ik vannacht schreef: “Dan heb ik de neiging mij te verstoppen, weg te kruipen in mijn slakkenhuisje. Een warme, knusse en gezellige plek waar ik zonder oordeel mijzelf kan zijn”. Het is iets wat iedereen wel kent denk ik, die comfortzone wil je eigenlijk niet uit. Terwijl juist die comfortzone eerder beklemmend werkt.

Wat ik bedoel is dat onzekerheid over mijn keuze eigenlijk niet speelt. Maar het open zijn erover, dat overvalt me soms ineens. Buiten mijn gezellige huisje stappen, de wereld aangaan, is het steeds weer waard. Verstoppen, vluchten kan ik heel goed, ik heb het veel gedaan in mijn leven. Vooral vroeger. Maar in mijn jurkje in mijn vrouwelijkheid op straat, op werk, bij vrienden. Het geeft zoveel meer liefde en geluksgevoel dan in mijn slakkenhuisje. Ik schreef vannacht ook: “Eigenlijk ben ik meer een tijger dan een slakje”. Grrrauw..!

Scroll to Top