Het was een mooie jaarwissel afgelopen nacht; bij hartsvriendin en kinders. Wel miste ik mijn zoon die het dit jaar bij zijn moeder viert. Volgend jaar viert hij het weer bij mij! Vanmorgen toen ik wakker werd realiseerde me dat ik mijn scheermesje vergeten was. Het verschil was dat ik nu het ongemak voelde op een andere manier. In mijn vrouwelijkheid wil ik geen baardgroei laten zien aan de buitenwereld; klinkt vrij logisch. Maar eerder zou ik me heel naar voelen; zoiets als “zie je wel, ik ben nog steeds man” zou er door me heen schieten. Wetende dat het onterecht is; het zou ook niet blijven hangen. Maar nu kwam dat oordeel niet eens voorbij. En ik realiseer me dat dat de laatste weken niet meer gebeurd is. Ik hoop wel dat ik heel snel kan beginnen aan de gelaatsontharing!
En ik was sowieso al vrij snel in de auto naar huis…
Een kijkje in mijn dagelijks ritueel. Misschien ben je ook transgender-vrouw en heb je hier iets aan. Het scheelt natuurlijk per huids- en baardkleur..
Hiermee smoothen je de huid; je maakt het een beetje onscherp, zodat het een egaler vlak wordt.
En natuurlijk volgde de dagelijkse selfiesessie.
