In de nacht voorafgaand aan mijn performance droomde ik over een zwerm vliegende insecten in mijn kamer. Vliegen, bijen, wespen, in wonderbaarlijke combinaties. Ze kwamen steeds weer; ze wilden naar buiten. Ze waren vertrouwd; misschien een beetje bedreigend. Ik besloot het raam open te doen; ze te bevrijden.
Vroeger werd ik veel gepest. Ik was onzeker. Het helpt ook niet als je als kind al bezig bent een masker voor te houden. Je anders voor te moeten doen dan je bent. Hoewel ik niet zo van horror houd ben ik hooked on Stranger Things. Mijn vroegere ik herkent zich in Eleven. Ik paste er niet bij en wilde ergens een superheld zijn die de wereld redt. Aurora Ontwaakt gaat over het bevrijden van het mannelijk masker. Of anyway mijn masker van vroeger. Eerst ontwaakt ze uit haar hibernatie slaap. Ze komt na een lange reis weer bij bewustzijn. Ze stapt uit haar capsule. Als ze in de spiegel kijkt ziet ze een vrouw; niet de man die het masker uitbeeldde. Langzaam vloeit er kracht in haar lichaam. Ze mag zichzelf zijn.
Ik had het mooiste publiek. Zoveel lieve en prachtige mensen. Een beter publiek voor mijn eerste performance als Stellata had ik niet durven dromen. Toch wilde het niet meteen lukken. Het mentale knopje wilde niet om. 1000 Gedachten schoten door me heen. Gedachten die pasten bij mijn oude masker. Ik had mezelf ook wel uitgedaagd. Mijn innerlijk kind noem ik Aurora; zij die het masker bouwde en mij staande hield in die moeilijke tijd. En nu ineens plaatste ik haar voor een volle zaal. Ik kroop meer in de huid van de Aurora die ik vroeger was dan ik voorzien had.
Aurora’s Dress is wel een echte Power Dress. Net als de boots die ik aan had. En mijn heerlijke publiek. Ik hoop dat het niet te kort was. Ik vloog bijna uit mijn capsule waar ik eigenlijk langer in wilde zitten. Het begon anders dan ik bedoeld had. Er ging van alles door me heen.. Een aantal dingen gingen niet zoals ik wilde, en misschien deed ik iedereen tekort schoot door me heen. Ik voelde me ineens bizar onzeker. Misschien wilde ik een superheld zijn voor iedereen en zo legde ik de lat erg hoog. Maar ergens kon ik de knop net ver genoeg omzetten om het toch goed af te ronden. Ik besloot dat ik er hoe dan ook voor mezelf ging staan.
En zo ging het misschien juist wel als in het script: eerst die onzekerheid en naar het einde toe het toch echt aangaan. De onzekerheid kwam ook na het performance terug; als een malle. Tot ik zondagavond die wolk zag net als in de tekening naast de bijna volle maan. Ik zag er een vrouw in die sterk in haar kracht staat. En voor mijzelf was ik toch een beetje die superheldin. Ik ben blij dat ik het aangegaan ben!
