Ik wilde al langer een stukje schrijven over protheses en (corrigerende) onderbroeken. Ik schoof het steeds vooruit, het is ook wel persoonlijk natuurlijk! Ik wilde eigenlijk een instructie-blogpost schrijven, maar het werd iets tussen een instructie en mijn persoonlijke verhaal in, want het is niet alleen technisch. Het is noodzaak, in ieder geval was het dat voor mij!
Mijn eerste protheses kocht ik op 18 juni 2020. Het was uit met mijn toenmalige liefje. We waren eigenlijk meer vriendinnen natuurlijk, zoals dat nu ook is, we hebben een hele fijne band. Ik had het hard afgebroken, ik kon het even niet anders. En toen, twee weken nadat het uit was, ineens kwam die drang weer, ik wilde borsten proberen. Ik plaatste dat gevoel meestal in de negatievietijd, want hoezo zou ik dat willen? Een man die met nepborsten gaat lopen? Al zou ik niet zo oordelen over een ander, voor mijzelf kon ik dat wel. Maar (eindelijk) besloot ik gehoor te geven aan mijn terugkerende wens. En een dag later, toen ik met de protheses in een BH, met daarover een van mijn bloemenbloesjes op de bank Netflix zat te kijken, realiseerde ik me wat er al die jaren zo ingewikkeld was in mij.
Dit waren goedkope foam-achtige protheses uit een schimmige webstore, die heb ik niet lang gebruikt. Sowieso liep ik in de eerste maanden alleen in dameskleding als ik in mijn eentje thuis was. Stap twee waren de siliconen protheses die ik vond op, ja, sorry, Amazon. Ik had en heb een kleine portemonnee, en ik moest van alles uitproberen om tot iets te komen dat goed voelde. Ik had eerst een cup C geloof ik, die waren 600 gram per stuk. Ik probeerde ook 1000 gram, hihi, dat was te groot. En dan de vorm, er is druppelvormig en driehoekig. In het begin ging ik voor druppel, ik wist niet beter door die allereerste protheses, maar driehoekig ziet er nog natuurlijker uit. Volgens mij was 800 gram driehoekig de laatste die ik online kocht.
Toen ik de diagnose genderdysforie kreeg mocht ik naar de specialist. Je krijgt dan eens per twee jaar vergoeding voor protheses. Dus ging ik naar het Haar en Huid instituut in Monster. Van een trans-vriendin wist ik dat plak-protheses heel fijn kunnen zijn, omdat ze niet schuiven zoals ik dat soms had met de eerdere modellen die ik van Amazon had. Ik kon ook een prothesen-BH bij kopen, maar hier ook, budget. En, vertelde die vriendin toen ook, er is nog iets fijns met plakprotheses, want het voelt een heel klein beetje alsof ze onderdeel zijn van je lichaam.. Niet dat je zonder BH kan lopen, en het sluit ook niet naadloos aan, maar het was een heuse upgrade! En ik kon gewone BH’s gebruiken.
Maar de allerbeste versie voor mijn gevoel heb ik nu.. Sinds hormoontherapie groeien mijn borsten mee met alle andere ‘vetverplaatsingen’ zoals mijn volle heupen en mijn zachtere gezicht. En nu ik bijna of helemaal cup A heb zijn ze ook echt aanwezig. Daarom besloot ik in de zomer geen protheses meer te dragen. Dat voelde als een volgende fase, een grote stap was het, en zo fijn!
Nu kan ik nog beslissen of ik uiteindelijk toch nog inwendige protheses wil, en ook daar kan je alle kanten in gaan qua size. Maar als ik ervoor kies wordt het hoogstens één cup-maat verschil. Sowieso is het slim te wachten tot anderhalf jaar hormoontherapie, want daarna groeit het meestal niet veel verder meer. Maar ook niet te lang, want op 1 februari 2024 stopt de huidige regeling Borstprotheses Transvrouwen van de overheid, en als er geen vervolg op komt mag je het zelf betalen.. Ik heb geen idee of het doorgezet wordt, of dat het alsnog onder een vergoeding gaat vallen via het zorgstelsel. Wel weet ik hoe belangrijk het is. Als transvrouw met hormoontherapie krijg je niet dezelfde natuurlijke groei die cisvrouwen doormaken in hun pubertijd. Voor mezelf wacht ik af hoe ik er in de zomer van het komende jaar in sta.
En dan nog die onderbroek.. Dat je als transgender vrouw je ding wilt verbergen lijkt me niet meer dan logisch. Al denk ik dat het ook heel mooi kan zijn als het gewoon mag bestaan, heb ik die wens niet. Ik weet nog dat ik allerlei verhalen voorbij zag komen over tucking. Met bepaalde tape het geval verbergen. Ik kan daar niets over vertellen, want ik heb het hemelse geluk dat ik niet groot geschapen ben, ik heb tucking nooit nodig gehad. Bij Trans-Missie kocht ik online op goed geluk een MtF (mail to female) slip, de ‘Maria’ en dat werkte meteen voor mij. Ze zijn wel prijzig! Maar alles beter dan plakband.. Er zijn ook een soort inlays bij te krijgen, voor de groter geschapenen. Vergeet nooit dat een cisvrouw ook een venusheuvel heeft, een beetje bobbel valt vast op voor jezelf, maar kan er best zomaar helemaal passable uitzien!
Het verschilt zo per persoon wat belangrijk is. Het belangrijkste denk ik, is elkaar te respecteren. Want het zit zo diep in je systeem! Het was soms lastig te bevatten waar ik blij van werd, vooral in het begin dus, toen er nog niets groeide omdat de hormoontherapie nog niet ingezet was. Soms vond ik grote borsten mij juist mooi staan, soms vond ik het overdadig. Maar dat laatste kwam vaak ook door de aannames waar ik zoveel op geleefd had, hoe ik probeerde te leven naar het strenge oordeel van de wereld. Oordelen die ik vooral zelf in elkaar gepuzzeld had, voor mijn mannelijk masker. Maar die ik ook gedestilleerd had uit de algemene opinie die ik tegenkwam onder cisvrouwen en -mannen in mijn omgeving of op teevee. Niet van mijn vriendinnen of andere lieve mensen in mijn omgeving, nee, juist de negatiefste versies bleven hangen. En uit de travistie-grapjes die je zag op televisie, die ik ook stiekem wel altijd interessant vond denk ik.
Ik was er altijd trots op dat ik vroeger in het geniep Monty Pythons keek, maar ik denk nu dat de travestie-sketches toch meegeholpen hebben aan dat strenge oordeel op mezelf. Ik vind het meeste van Monthy Pythons nog steeds leuk. Maar ik bouwde wel een negatief beeld op wat ik toepaste op mezelf. Het duurde lang voordat ik me echt steeds vrouwelijk voelde in mijn jurkjes. Dat ik niet zo nu en dan toch even dacht ‘man in een jurk’. Grappig dat ik net per ongeluk typte ‘vrouw in een jurk’, dat geeft wel aan hoe dat negatieve gevoel nu wel weg is. De hormoontherapie heeft daar voor mij een grote rol in gespeeld. In mijn eigenwaarde, te vertrouwen in mijzelf en vooral te houden van mijzelf. Het is magisch hoe dat samen gaat. Die fysieke kant en wat er in mijn hoofd gebeurd. Deels ook chemisch en psychisch begrijp ik. Hoe ik er nu uit zie komt zoveel overeen met mijn positieve zelfbeeld. Ik voel me zoveel meer mij. En ik ben zo blij met mijn borsten!
