Vandaag ontving ik een duidelijke afwijzing van mijn moeder. Ik heb het daar niet zoveel over, omdat ik vooral ook de fijne dingen wil belichten. Ik denk dat ze het niet bij kan benen. Ze begrijpt het niet. En zonder contact al twee jaar krijgt ze mijn veranderingen ook niet echt mee natuurlijk. Maar sowieso heeft het niet echt veel nut voor mij te beredeneren waarom zij er niet aan wilt, met mij als transgender vrouw geen contact wilt.
Het werd wel teveel even in de namiddag. Ik zit ook in de laatste maak-fase van een kunstproject en performance. En ik onderging vanmorgen een flinke epilatie-sessie. Wel onder begeleiding van Zita Swoon, dat helpt! Voor het avondeten net, nadat de eerste print mislukte voor mijn kunst project, met de kaart van mijn moeder in mijn hoofd, werd ik even helemaal duizelig. Ik zat op de bank en de kamer draaide om me heen. Ik moest mijzelf er echt even bij houden, wat lukte. Ik besloot vandaag niet meer te werken. Rustig aan. Even stilstaan, breath in breath out.
‘s Avonds had ik contact met mijn lieve zus en mijn extra moeder. Zo fijn dat ik mijn pleegouders heb waar ik vroeger twee keer een jaar woonde. En mijn zus! Ik spreek haar niet elke week, maar als we spreken begrijpen we elkaar zo goed. En in de app met mijn lieve vriendinnen. Ik denk dat dat het belangrijkste is. Dat je mensen om je heen hebt. Als je dan niet zoveel hebt aan je ouders, dan heb je alsnog zoveel aan die andere naasten die er voor je zijn.
Ik begon deze tekst met dat ik niet de nare dingen wil belichten. Maar eigenlijk is het niet-contact met mijn moeder een van de weinige nare dingen die ik meemaak. Buiten het epileren dan, hihi. En zelfs uit dat niet-contact kan ik fijne dingen halen. Natuurlijk was het leuk geweest als ze er juist voor ging. Als mijn zoon een ontwikkeling meemaakt sta ik daar juist enorm open voor. Maar door haar geslotenheid leer ik ook mijzelf weer opnieuw begrijpen. Nog beter zie ik hoe fijn het is dat ik ondanks alle onwil toch mijzelf heb gevonden.
