Gisteren was het precies twee jaar geleden dat ik op het grote internet mijn coming out had. Dat was misschien wel een van de bijzonderste publieke momenten van mijn leven. Zomaar vertellen dat je anders bent dan verwacht, dat je niet meer dat masker wilt dragen. Het betekend ook dat iedereen ineens een nieuw persoon leert kennen. Een nieuw naam, een andere verbinding.
Nou ja, dat is natuurlijk niet helemaal zo, want ik bleef dezelfde persoon. Ook nu na bijna elf maanden medische transitie. Mijn huid is zachter, maar het is dezelfde huid. Voor mijzelf is mijn huid mooier zo. Ik weet nog dat ik dacht dat de ruwheid in mijn gezicht kwam door het scheren, maar dat is niet zo, ik scheer nog steeds dagelijks. Ook regelmatig mijn armen en benen, en, het is niet anders, mijn borststreek. Niet omdat ik vind dat dat hoort, maar omdat ik het fijner vind voelen, na al die jaren ruwere huid.
Zo is het ook met mijn zijn. Het deel dat ik verstopte werd een vrijheid, ik mocht het uitdragen, het leven. Het betekende geen complete verandering van mijn karakter, ik was altijd al mij, dus ook altijd al vrouw. Zoals mijn zoon in diezelfde oktobermaand mij vertelde dat hij eerst geschrokken was, hij wist het sinds de zomer, maar gaandeweg merkte dat ik steeds opener werd. Ik veranderde niet als persoon, maar ik mocht eindleijk tot bloei komen.
Een half jaar later, met het vooruitzicht op de medische transitie, schreef ik mijn eigen ‘Womanifesto’, dat ik ook een dezer dagen wil delen met jullie. Er stond onder andere in: “Elke dag activeer ik mijzelf ~ vijf minuten voor mijzelf om te beseffen dat ik na al deze jaren mezelf toesta vrouw te zijn.”. Maar dat hoefde niet, want ik deed het al door mijzelf eindelijk in jurkjes te hullen, of andere kleding die ik vroeger niet mocht dragen van mezelf. Zeker sinds het begin van mijn medische transitie, want toen kwamen de dagelijkse fotosessies. Daarin voel ik mezelf elke dag weer gelukkig. Zelfs als ik eens géén zin heb, dat gebeurd ook soms, wordt ik vrolijk door de sessie zelf.
In stapjes wordt ik steeds meer mij. Door te schrijven, te praten, te denken, te dromen, of gewoon plotseling uit het niets, kom ik weer iets tegen dat nog bij een oud patroon van verstoppen of negeren hoord. Door het aan te gaan kom ik steeds weer wat verder. Ik denk dat ik nog nooit zoveel aan mezelf gewerkt heb als in de laatste paar jaren. Maar het geeft steeds meer eigenheid, zelfvertouwen, rust en geluksgevoel. Heerlijk is het!
Dit jurkje droeg ik niet tijdens mijn coming out maar ruim een week later, op 13 oktober 2020. Al liep ik wel al in rok buiten, was dit het eerste jurkje waarmee ik de straat op durfde!
