Al gauw na mijn ontdekking leerde ik over de wachtrijen, die toen nog rond de twee jaar waren. Dat voelde zo raar, dat als je eindelijk begrijpt wat je altijd zocht bij jezelf, en leert dat er een oplossing voor is, je daar nog twee, nu zelfs vaak drie jaar op mag wachten. Gelukkig, diezelfde vriendin die mij vertelde over hoe je meteen al kan starten met logopedie legde uit dat er andere wegen zijn dan het VUMC, het ziekenhuis in Amsterdam die de grote voorloper is op transgenderzorg, maar dus die enorme wachtrijen heeft. Ze noemde Tanya Schouten van T-Cendent.
En ik had geluk! Ik melde me aan in oktober 2020 en de intake was al in Maart 2021. In de tussentijd moest ik aan mijn huiswerk.. Ik moest mijn levensverhaal opschrijven in drie tot dertig kantjes. Dat was bijzonder, om zo te schrijven over alles wat je meegemaakt hebt. Ineens kwam alles nog eens extra intens voorbij. Hoe ik me voelde als kind, thuis en op school. De pleeggezinnen en het gezinsvervangend tehuis waar ik gewoond had. De buurjongens en de enge meneer. Hoe ik me ongemakkelijk voelde in de kleedhokjes bij het zwembad, maar misschien zat dat laatste er niet eens in. Nog altijd komen er dingen naar boven als in schrijf. Vroeger lukte het me nooit dagboeken te schrijven, maar nu was het heel fijn. Eindelijk schreef ik de verhalen op zonder delen weg te laten door onterechte gevoelens van schaamte. Schijven is zoveel fijner geworden!
Ook kreeg ik een dikke stapel testen mee, het meeste online. Zoveel vragen! Ik blokkeerde al gauw, want als kind, ik denk rond mijn tiende jaar, moest ik ook een keer heel veel testen doen, en die deed ik vol wantrouwen. En er werd geen oplossing gevonden, genderdysforie was niet iets wat getest werd in de basis. Ik weet nog dat ik spel-therapie kreeg. Ik zat tegenover een man die allerlei vragen stelde over mijn privéleven tijdens een potje Scrabble. Het werkte niet voor mij. Maar dat was toen, nu kreeg ik wel de juiste behandeling. Dus stopte ik even met de vragen, en ging na het weekend verder, met een rustig hoofd.
Het intake-gesprek was via Whereby, een online videochat service, wat niet eens zo vreemd voelde als het misschien lijkt voor een intake gesprek, het paste bij de tijd. En ik voelde me extra veilig, maar dat was al gauw vanzelfsprekend, ik voelde direct een klik met Tanya. Ze is een sterke, energieke vrouw, met haar hart op de juiste plek. Zo fijn als je je thuis voelt bij je behandelaar. Later begreep ik ook eens van haar dat ze al heel lang in het vak zit. Het voelde goed, eindelijk mocht ik beginnen.
Er volgde iets van tien, elf gesprekken, aan de hand van mijn levensverhaal en de testen. Daar hoorde ook een drie-gesprek bij, met iemand die mij lang kende, liefst mijn hele leven al. Het werd mijn zus, Marian, en het werd een van de mooiste sessies. Want ze is ook mijn grote zus, drie jaar ouder dan mij. En ook al is ze net als ik veel vergeten van vroeger, ze noemde ergens in het gesprek dat ik als kind gehoord wilde worden. Dat raakte diep. Ik maakte er kort na dat gesprek een filmpje over.
Uiteindelijk volgde de diagnose genderdysforie. En een beschadigde kindtijd door de onderdrukking daarvan. Pittige diagnose, maar ik was dolblij, want ik mocht de volgende fase in. Ik mocht de gezichtsontharing aanvragen en maakte een afspraak met de genderpoli van het Maasstad Ziekenhuis voor de hormoontherapie. Ook daar ging tijd overheen, en de aanvraag van gezichtsontharing werd eerst afgewezen. Het is soms echt geduld opbrengen en vertrouwen dat het goed komt. Weten dat de zorgverleners het beste met je voor hebben.
En nu zijn we bijna een jaar verder. Een paar dagen na dag 365 heb ik weer een gesprek met Tanya Schouten. Ik kijk daar altijd naar uit, de gesprekken met Tanya. Het is gewoon steeds heel gezellig. En soms ontmoet ik haar in het echt, op haar kantoor in Amsterdam. Ik ga haar over twee weken vragen, dan hebben we een online afspraak, wanneer de volgende reallife afspraak weer is!