Op het Grafisch Lyceum in Eindhoven nam ik een eerste bewuste stap in de zoektocht naar zelfliefde. Volgens mij was ik 21, het zal rond het derde jaar geweest zijn. Ook daar werd ik wel eens gepest, maar ik had ook een groepje vrienden, vooral vriendinnen. Ik besloot mijn haar lang te laten groeien, golvende blonde krullen die uiteindelijk zelfs tot mijn onderrug reikte, ik vond dat altijd een heerlijk gevoel. Ook kocht ik een Keltische ring. De ring is uiteindelijk kapot gegaan, maar ik heb haar jaren gedragen. Het maakte me sterker. Misschien de magie, maar vooral dat ik er zelf voor gekozen had.
Nog zo een stap was uit de grafische wereld te stappen, en naar de kunstacademie te gaan. Mijn stage bij twee bijna failliete bedrijven was bijzonder. Interactief ontwerp vond ik leuk, en kunst intrigeerde me. Maar de content viel tegen bij Interaction Design, dus ik zocht verder binnen de academie (Utrecht), en uiteindelijk ging ik een half jaar naar Dartington College of Arts. Omdat ik een exchange student was, werd ik behoorlijk vrij gelaten. Het ging voor de wind, en ik liep ook vast, maar ik vond een nieuwe richting, die ik uiteindelijk vervolgde bij Beeld en Geluid, nu Art Science, aan de KABK in Den Haag.
Een hoop namen, het wordt bijna te ingewikkeld, maar het ging steeds weer over kiezen voor mezelf. De weerstand thuis was enorm bij elk van deze keuzes, dus ik moest die stappen echt zelf maken. Wat, hoe spannend ook, er wel voor zorgde dat ik begreep dat ik er goed aan deed. Want ik voelde me tenslotte weer een stukje gelukkiger. Maar het bleef knagen. Als ik terugkijk naar mijn werk is de rode draad in mijn kunst altijd een zoektocht naar mijzelf geweest. Niet gek natuurlijk, kunst maken is heel persoonlijk.
Een jaar of iets na mijn stuk gelopen huwelijk ontmoette ik Margreet. Het contact ontstond door een oud docent, maar ze is ook de zus van mijn pleegvader, waar ik eerder over schreef. Ze werd een dierbare vriendin. In het begin dacht ik dat ze alleen mij iets leerde, maar later legde ze uit, en herkende ik, dat we beide op zoek waren. Naar zelfbegrip, naar zelfliefde. Eén van die oefeningen was jezelf in de spiegel aankijken en zeggen: ‘Ik houd van jouw’. Ik kwam een stuk verder over de jaren, maar lukte me steeds net niet..
Tot ik in 2020 na een verbroken relatie weer de wens voelde mij vrouwelijk te kleden, en nu gehoor gaf aan mijn wens. Toen ik gekleed als vrouw op de bank Netflix ging kijken, begreep ik dat de zoektocht geslaagd was. Of nou ja, er blijft altijd iets te zoeken. Zoals je een ui afpelt, het bekende voorbeeld, zoveel lagen! Maar ik was eindelijk door de grove schil heen gebroken, ik kon beginnen met de fijnere laagjes. Ik liep wat later naar boven, naar de spiegel op de badkamer. ‘Ik houd van jouw’ zei ik tegen mijn spiegelbeeld, tegen mijzelf. En het voelde volkomen liefdevol. Eindelijk, het lukte!
En die sierlijke roze paleisdeuren? Eigenlijk staan ze alleen nog maar wagenwijd open. Zodat ik er vol trots doorheen kan paraderen op mijn antieke art-deco koets, in mijn mooiste jurkje natuurlijk.
